Ένα από τα στοιχεία που διασφαλίζουν τη διαχρονικότητα του Ντίκενς είναι η οξεία αλλά ταυτόχρονα βαθιά ανθρώπινη κριτική που ασκεί στην σκληρά εκμεταλλευτική κοινωνία της εποχής του, της οποίας τα χαρακτηριστικά δεν περιορίζονται φυσικά στη βικτωριανή περίοδο.

Ήταν και ο χαλκός μες στο στόμα που δεν τον άφηνε να ησυχάσει.
Μια μεταλλική γεύση, στυφή, σαν έγνοια.
Σηκώθηκε, φόρεσε το καπέλο του και έπεσε στο νερό,
και αισθάνθηκε για πρώτη φορά στη ζωή του ανάλαφρος,
έτσι όπως παράκουσε το Χάρο.

Γιατί περπατώ; Γιατί έτσι! Γιατί μπορώ! Γιατί δεν γίνεται αλλιώς! Περπατώ όταν υπάρχει λόγος, περπατώ και για πλάκα! Περπατώ με μια γκάμα ατελείωτη…

Παρότι ο Τσέχωφ δε θεωρούσε εαυτόν σοσιαλιστή και θεωρείται από πολλούς αναγνώστες τους ως απολίτικος συγγραφέας,είναι φανερό πως υπάρχουν πολλά πολιτικά θέματα στα έργα του. Ζώντας στη Ρωσία κατά την αυτοκρατορική εποχή, δε θα μπορούσε παρά να διαμορφθεί από την κουλτούρα της, που χαρακτηριζόταν από μια καταπιεστική κυβέρνηση και επαναστατικές σοσιαλιστικές ιδέες.

Είδε αυτός μακριά κι είδε κοντά μας
κι ακόμα φεγγοβόλα είν’ η ματιά του
λες και ο χρόνος δεν την ξεθωριάζει:
τα μάτια είναι της Κούβας τ’ ανθισμένα.

Όταν μετρώ τις ώρες που πέρασα πλάι του, δεν τις βρίσκω περισσότερες από δώδεκα, το πολύ δεκατρείς. Στις εννιά ή δέκα είμασταν μόνοι. Ήταν οι καλύτερες. Όπως ο κ. Ι. Α. Σαρεγιάννης έχω την εντύπωση πως κι εγώ γνώρισα πολύ τον Καβάφη, κι ας τον έζησα τόσο λίγο. Ίσως γιατί ήταν πυκνή σε ποιητικά θέματα και μνήμες η ομιλία του, όταν ήθελε.

“Αισθάνομαι σίγουρα πως τρελαίνομαι πάλι. Αισθάνομαι ότι δε μπορούμε να ξαναπεράσουμε τέτοιους τρομερούς καιρούς. Και δεν θα συνέλθω ξανά τούτη τη φορά. Αρχίζω ν’ ακούω φωνές και δε μπορώ να συγκεντρωθώ. Έτσι κάνω κείνο που μου φαίνεται καλύτερο για όλους μας.

Τον Θοδόση Πιερίδη τον τιμάμε όχι μόνο σαν άνθρωπο του πνεύματος και της τέχνης, αλλά και σαν αγωνιστή, σαν κομμουνιστή, σαν άνθρωπο. Το ποιητικό έργο του είναι εμπνευσμένο από τους αγώνες του λαού δια λευτεριά, ειρήνη, κοινωνική πρόοδο. Ήταν κοντά στο λαό, μαζί με το λαό, ένα με το λαό. Ένοιωθε τους πόνους και τους στοχασμούς του λαού γι’ αυτό και τον απέδωσε σωστά, αληθινά στο έργο του.

Παρά τις διόλου κολακευτικές περιγραφές των ντόπιων που συνάντησε, ο λόρδος Μπάιρον εντάχθηκε αμέσως μετά το θάνατό του στο πάνθεον των εθνικών ηρώων, ενώ οι τιμές προς το πρόσωπό του εντάθηκαν μετά την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους.

Ο ποιητής της «Τέχνης της γυμνής κι αστόλιστης Αλήθειας»