“Στις ακρογιαλιές της Ιθάκης μαρμάρωσε το τέλος του ταξιδιού, ακόμα κι η πατούσα μας το νιώθει απάνω στην καυτή την άμμο κι αλλάζει γρήγορα τα βήματα μην τυχόν καεί!…”
“Αυτός ο μαύρος τόπος Θα πρασινίσει κάποτε. … Και μες στους σκοτεινούς δρυμούς με τις νεκρές αγάπες Εκεί που πέτρωσε ο καιρός ένα παρθένο φύλλο Στα στήθια που σιγότρεμε μια δακρυσμένη τριανταφυλλιά Θα λάμπει ένα άστρο σιωπηλό σαν ανοιξιάτικη μαργαρίτα…”
Αφιερώνεται σ’ όλους εκείνους που θα πουν: «Αυτό δεν αφορά εμένα»
“Μέρα μου, χαμήλωσε να σε φτάσω Η ορμήνεια σου το μερτικό μου…”
“Υψώνω τη γροθιά μου με σένα, Αλέξη Μαζί θα πούμε την τελευταία λέξη!”
“Στην εποχή μας όλοι οι μύθοι ανατρέπονται κι υπάρχει απάντηση για κάθε απορία… Κι είναι σαφές, πως οι αδέκαστοι που έπονται, θα δώσουν βήμα στη ζωή κι ελευθερία!”
“Γη άλλη πατρίδα μου δε δέχομαι ακόμα κι αν με κρέμαγαν από τις φλέβες, μένω εδώ όμηρος της αγάπης για τη μάντρα του σπιτιού μου, …. κι όλα τους τα σταυρώματα δε με συντρίβουν…”
Έφυγε από τη ζωή ο Βασίλης Βασιλικός, ο πιο πολυμεταφρασμένος Έλληνας συγγραφέας μετά τους Καζαντζάκη, Ρίτσο, Καβάφη, συγγραφέας μεταξύ πολλών άλλων του εμβληματικού «Ζ», για τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, που έγινε ταινία από τον Κώστα Γαβρά, με πρωταγωνιστές τους Ιβ Μοντάν, Ειρήνη Παπά και Ζαν Λουί Τρεντινιάν, και μουσική του Μίκη Θεοδωράκη.
Όπως έλεγε και η ίδια η Ζωρζ Σαρή, αν γράφει για τους παλιούς ηρωισμούς και την αυτοθυσία είναι για να δείξει ότι αυτοί μπορεί να είναι καθημερινοί, να γίνονται από τον καθένα, κι έτσι να εμπνεύσει στους σημερινούς τη διάθεση να παλέψουν κι οι ίδιοι ενάντια στην αδικία, σε μια κοινωνία που κάνει τα πάντα για να τους αποχαυνώσει…
“Εμπρός, ίσια προς στη θάλασσα Διαταγή επίσημη Κατευθυνόμενα στρατιωτάκια αναπνεύστε τον αέρα που είχαν χαρεί τα παιγνίδια του ανθρώπινα πλάσματα ριζωμένα σαν δέντρα στον τόπο που πατάτε…”
