Μέσα από τους αργούς αφηγηματικούς ρυθμούς της ταινίας, ο σκηνοθέτης Ρέι Γιούνγκ μας δίνει τον απαραίτητο χρόνο να κατανοήσουμε το βαθύ νόημα της αποδοχής.
Γιατί φόρεσε την μάσκα; Για να μην αναγνωρίζεται; Να κρύβει τα συναισθήματα του, την κοινωνική του θέση, την θλίψη η να μπορέσει κάτω από την ανωνυμία να απελευθερωθεί πετώντας από πάνω του τις απαγορευτικές άγκυρες του κατεστημένου;
80 χρόνια μετά, όσοι επικαλούνται τη Βάρκιζα, προκειμένου να αποδείξουν το κρυφό σχέδιο του ΚΚΕ να καταλάβει την εξουσία, αναποδογυρίζουν την ιστορική πραγματικότητα. Το ίδιο και όσοι επικαλούνται τις τότε πολιτικές αστοχίες του ΚΚΕ, προκειμένου να δικαιώσουν τις σημερινές τους προτάσεις περί ειρηνικής αναμόρφωσης του καπιταλισμού.
Όποιος δεν καταφέρνει να σκεφθεί έστω και μια φορά μέσα στη μέρα το χρονικό της προαναγγελθείσης «τελικής λύσης» του Παλαιστινιακού, μες στην ωμότητα της ιμπεριαλιστικής δημοκρατίας των ημερών θαρρώ πως ανοίγει τις πύλες και της δικής του κόλασης.
“Γιατί η ανελέητη ζωή, πολύ
μας χτύπησε με τη σκληρή γροθιά της
πάνω στο πεινασμένο μας το στόμα.
Γι’ αυτό μιλάμε άγρια και στυφά.”
Στις λίγες μέρες που απομένουν μέχρι τη μεγάλη μάχη, δεν χωράει κανένας εφησυχασμός, αντίθετα πρέπει να παρθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα για να εξασφαλιστεί η επιτυχία της, να δοθεί απάντηση στην υπονόμευση, να φτάσει το απεργιακό κάλεσμα πλατιά στην εργατική τάξη, στον λαό, στη νεολαία.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ… Τα παιδιά που δεν έφτασαν ποτέ… Τις οικογένειές τους… Τον αγώνα μας για να μη συγκαλυφθεί ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ των Τεμπών
"Η Ιστορία αρχίζει εκεί που τελειώνει η δημοσιογραφία"