Ο μεγάλος αυτός συγγραφέας, πόνεσε πραγματικά τους δυστυχισμένους ανθρώπους και όπως λέει ο ίδιος: «Έσκυψα πάνω στο φτωχό και στον εργάτη και τον αγκάλιασα μ’ όλη μου την αγάπη. Η πείνα, ο μόχθος, η αρρώστια, η δυστυχία με κράτησαν νύχτες άγρυπνο να συλλογιέμαι…»
“Το σύνολο του πεζογραφικού και σεναριακού έργου του, αλλά προπάντων «Τα σταφύλια της οργής» και η νουβέλα «Άνθρωποι και ποντίκια» θα στέκουν υπεράνω του συμβιβασμού του, την περίοδο του μακαρθισμού, αλλά και του «Νόμπελ» που έλαβε το 1960”
«Ξεχάσαμε την ακατάλυτη αλήθεια: Ο λύκος δεν παίζει με τ’ αρνί. Ανοίξαμε την πόρτα και, μόλις μπήκε στο μαντρί… Νίκησε η αντίδραση, όμως είναι αδύνατο να γονατίσει ένα λαό, που χάρηκε έστω και για λίγο τη λευτεριά, που ένιωσε τη δύναμή του και κατάλαβε τι είναι ικανός να κάνει…»
«…Βλέπω, πως κάποτε είχα φροντίσει για τους δυστυχισμένους και τους παρηγόρησα, γεμάτος αισιοδοξία, γαλήνη και πίστη. Βλέπω, πως έχω ένα βωμό στις καρδιές τους, καθώς και στις καρδιές όλων των απογόνων τους. Βλέπω τώρα πόχω άσπρα μαλλιά, να με θυμούνται συχνά και τα μάτια τους βουρκώνουν από δάκρυα…»
Η Αθήνα της δεκαετίας του εξήντα, μέσα από τον δομημένο ρεαλισμό, αποκτά εκ νέου υπόσταση, όχι ως εξωτερική απεικόνιση μίας πράξης, αλλά ως ανατομία μίας πραγματικότητας.
Σαν σήμερα γεννήθηκε ο σοσιαλιστής συγγραφέας Τζακ Λόντον, ο μεγαλύτερος Αμερικανός συγγραφέας των αρχών του 20ού αιώνα. Στο εμβληματικό βιβλίο του «Η Σιδερένια φτέρνα» απαντάει σε πολλά ερωτήματα που απασχολούν τη σύγχρονη πραγματικότητα.
Τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα, η εργατική τάξη στην Ελλάδα γίνεται βήμα-βήμα «τάξη για τον εαυτό της». Ταυτόχρονα, αναδύεται μια προοδευτική διανόηση στο πλευρό της εργατικής τάξης και όσων αγωνίζονται ενάντια στην κοινωνική αδικία και εκμετάλλευση, τον πόλεμο, το καπιταλιστικό σύστημα, στο πλευρό της ΕΣΣΔ και του σοσιαλισμού.
Αιώνια η μνήμη του Δημήτρη Γληνού, αυτού του πνευματικού ογκόλιθου, αυτού του αγωνιστή κομμουνιστή Φιλοσόφου – Κοινωνιολόγου – Παιδαγωγού, αυτού του σημαντικού κοινωνικού κεφαλαίου του λαού μας.
Αφιερώνεται σ’ όλους εκείνους που θα πουν: «Αυτό δεν αφορά εμένα»
Δεν άκουγε κανέναν αυτή η γυναίκα, είχε ένα πείσμα. Της το είχαν πει τόσες φορές. Δεν μπορούσε πια να κυκλοφορεί μόνη της, κόντευε τα ενενήντα. Αυτή όμως, όχι, πάντα έκανε το δικό της…