Μια Μασσαλιώτιδα στο Λένινγκραντ και τα Εξάρχεια

Η φαντασία στην εξουσία σου λέει… Πόση φαντασία ήθελε όμως να σκεφτεί κανείς το ενδεχόμενο μιας παρέλασης στα Εξάρχεια, με έναν εθνικό ύμνο; Όσοι βρέθηκαν πάντως στην… εναλλακτική πλατεία, έγιναν αυτόπτες μάρτυρες και θα ‘χουν να το λένε, καθώς αναρωτιούνταν πού βρέθηκαν τόσα Γαλλάκια στο κέντρο της Αθήνας.

Ποιος να φανταζόταν πορεία με εθνικό ύμνο στα Εξάρχεια για πανηγύρι για την μπάλα που δεν αφορά τον αστέρα Εξαρχείων #FRABEL pic.twitter.com/ME9lhYf98I

— sfyrodrepano (@sfyrodrepano) 10 Ιουλίου 2018

Γαλλικός εθνικισμός; Ναι, αλλά πριν αποδοκίμαζαν το Μακρόν…

Η Γαλλία είναι στον τελικό. Κι αν υποθέσουμε πως η μπάλα είναι το σύγχρονο όπιο του λαού, είναι κάτι που μπορεί να υπνωτίσει την ταξική του συνείδηση, να τον κάνει να ξεχάσει τα προβλήματά του, την ανεργία, τη λιτότητα και τα γκέτο. Είναι όμως και ένα παυσίπονο στην απέραντη κοιλάδα των δακρύων που διασχίζουν καθημερινά της γης οι κολασμένοι -για να θυμηθούμε κι ολόκληρη τη φράση του γερο-Κάρολου, με αφορμή τον πρώτο ημιτελικό στο παλιό Λένινγκραντ.

Η πρόκριση της Γαλλίας δεν ήταν ακριβώς υπνωτικό, ήταν όμως κάπως ξενέρωτη σε σχέση με τις προσδοκίες πριν τον αγώνα, ίσως όσο ξενέρωτη την θεωρούν όσοι αντιπαθούν το λαό της. Και ο Μικ Τζάγκερ στις κερκίδες σου έδινε την εντύπωση πως θα άρχιζε να τραγουδά το “I can’t get no satisfaction”, με όσα έβλεπε στο χορτάρι.

Ως το γκολ του Ουμτιτί -που σπάει κι αυτός με τη σειρά του τα ηλίθια στερεότυπα περί “φυλετικής καθαρότητας”- ο αγώνας είχε ρυθμό και φάσεις. Μετά το βασικό που ενδιέφερε τους Γάλλους ήταν να τον σκοτώσουν, πουλώντας την ψυχή του στο διάβολο της σκοπιμότητας, για να κρατήσουν το αποτέλεσμα που τους πήγαινε στον τελικό. Ο δρόμος για το Κύπελλο εξάλλου είναι στρωμένος με κακές προθέσεις, τακτική, καθυστερήσεις και το σκοπό να αγιάζει κάθε πιθανό μέσο.

Μαγκιά τους και δικαίωμά τους, όμως. Έφτασαν στον τελικό από το πιο δύσκολο μονοπάτι του Μουντιάλ, είδαν άλλες μεγάλες δυνάμεις να αποχαιρετούν νωρίς κι έμαθαν να επιβιώνουν. Φόρεσαν χειροπέδες στην τρομερή τριάδα που είχε μπροστά το Βέλγιο (Αζάρ, Λουκάκου, Ντε Μπρούινε) και τα υπόλοιπα είναι ιστορία -ή μάλλον ψιλά γράμματα που δε θα τα χωρέσει η ιστορία.

Και να φανταστείς πως δεν έχουν πιάσει πολύ υψηλή απόδοση -αν εξαιρέσεις τον αγώνα με την Αργεντινή. Και δεν έχει τραβήξει πολύ ο Γκριζμάν. Και δεν έχει συνέλθει από τότε που πήγε στο Μάντσεστερ ο Πογκμπά. Και δεν έβαλε γκολ στα δύο τελευταία νοκ-άουτ ο Μπαπέ, που τρέχει σα διάβολος. Και ακούνε κριτική για τον προπονητή τους, το Ντεσάμπ, ότι δεν είναι μεταξύ των κορυφαίων. Και δεν έχουν ηγέτη σαν το Ζιντάν, ούτε καν σαν τον Ανρί, που χτες ήταν στον πάγκο των Βέλγων.
Φαντάσου δηλαδή να τα είχαν κι όλα αυτά, τι θα γινόταν…

Οι Βέλγοι, στον αντίποδα, μετά την επική πρόκριση επί της Βραζιλίας, έφτασαν χωρίς καύσιμα και απαντήσεις, στο κρίσιμο σημείο, λίγο πριν την πηγή με το νερό και το νέκταρ του τίτλου. Έμειναν άσφαιροι στο μηδέν, με την πίκρα πως μπορούσαν να κάνουν περισσότερα και πως έχασαν μια χρυσή ευκαιρία για μια χρυσή γενιά, που θα έχει ίσως και άλλες προκλήσεις μπροστά της, αλλά ξέρει πως τώρα ήταν στην καλύτερη δυνατή κατάσταση και ηλικία και ότι αυτή ήταν η δική της στιγμή, που έπρεπε να την αδράξει. Αλλά μετρήθηκε και βρέθηκε ελλιποβαρής…

Μπορεί αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο να είναι το Μουντιάλ των εκπλήξεων, όπου τα φαβορί πηγαίνουν το ένα μετά το άλλο σπίτι τους, αλλά σε αυτό το σημείο οι φανέλες μετράνε. Και αυτή των τρικολόρ είχε μεγαλύτερο βάρος στη ζυγαριά…