“…αλλά των εκατοντάδων το αίμα δεν ξεχνιέται, ούτε ο πόνος σβήνει οι νεκροί μιλάνε, πάντα μιλάνε με της σιωπής τους τη φωνή την Ιστορία με το αίμα τους τη γράφουν σ’ όλες τις εποχές τη γράφουν…”
“Γι’ αυτό όση τρικυμία κι αν σηκωθεί στον τόπο αυτό δεν θα ξεράσει τους φελλούς στις άκρες…”
Πιο βαθιά κάτω απ’ το χώμα και τα άσπρα μνήματα οι σεμνές μορφές των συντρόφων τα Σάββατα των ψυχών απαγγέλουν τη Διεθνή: «Της πείνας σκλάβοι, εμπρός, εμπρός…»
“Τη σκέψη αρμάτωσε με νου και γνώση, την πείρα των παλιών κάνε μυστρί κι από την ήττα κάνε να πυργώσει νίκη περήφανη τρανή…”
“Ράγισαν τα θεμέλια με των λέξεων την ορμή να πέσει το τρισάθλιο εποικοδόμημα Ομπρός, να γκρεμιστεί Ράγισαν με τις λέξεις τα θεμέλια…”
“Πολιπλόκαμος Δράκοντας, με χίλια Μύρια κεφάλια αχόρταγα, αιμοβόρα, Και με γαμψόνυχα χέρια πληθώρα, Που της γης εκμυζώντας τα βασίλεια Μαραίνει τη ζωή και μες στ’ ανήλια Τα δικά του την πάει τα κοσμοφτόρα…”
γιατί η ηλικία στους ήρωες και στις μεγαλοφυΐες δεν λογαριάζεται ποτέ με μέρες και με χρόνια παρά με αιώνες λαμπερούς και με χιλιετίες
“Τι πάρε δώσε έχουμε μαζί, φαντάροι, κυριακάτικα η ζητάτε από μας, γιατί δεν μας αφήνετε στους δρόμους, μανταλωμένοι πίσω από πόρτες και παράθυρα πνιγόμαστε, πεθαίνουμε από πλήξη, φαντάροι, τι γυρεύετε στη γειτονιά μας;…”
Μέχρι την τελευταία στιγμή με χιούμορ και χαμόγελο στον αγώνα για Δημόσια Υγεία και Περίθαλψη.
“Τότε που οι Αθηναίοι της αγοράς αργόσχολοι είχαν εγκατασταθεί στις έδρες δημοπρατώντας σκλάβους Κι ο Βελουχιώτης αυτόχειρας σημάδευε την καρδιά τους…”
