Ένας μεγάλος ποιητής είναι πρώτ’ απ’ όλα ένας μεγάλος Νους. Και μία μεγάλη Αρετή. Ο Κάλβος ήταν όλα τούτα και σε πρώτο βαθμό. Αγάπησε με πάθος τους πολεμάρχους, τραγούδησε τους ηρωισμούς των στεριάς και πελάγου, έκλαψε με τις ατυχίες τους και μίσησε, όσο κανένας άλλος τα δυο μαύρα στίγματα κάθε ιερού αγώνα: τους ντόπιους «προδότες» και τους ξένους «προστάτες».
“…ΕΣΣΔ, στο γιγάντιο σου κορμό κυλάει ανοίξεων οργασμός κ’ είσαι τραγούδι κ’ είσαι φως στης εργατιάς το στόμα — πλάθεις μαζί και πλάθεσαι, σου φέγγει ο Σοσιαλισμός κ’ η ελπίδα η πανανθρώπινη σου ανθοβολάει το χώμα…”
“Περισσότερο από τη βία το ψέμα είναι εκείνο που σηκώνει σαν Άτλας τα συμφέροντα. Γιατί ενώ στη βία του άλλου μπορείς ίσως ν’ αντιτάξεις τη βία τη δική σου, στο ψέμα μνέσκεις καταευχαριστημένος και μάπας «εκατονταπενηντάχρονος»”
“Εκεί που σβήνει το φεγγάρι, ένα παιδί αιμορραγεί, Χριστέ μου, κάνε μου τη χάρη, να γιάνεις τούτη την πληγή…”
“Σκέψου και ψάξε να βρεις τις αιτίες που σ’ έκαναν ο καθημερινός να γίνεσαι της ελπίδας προσκυνητής και όχι κυρίαρχός της…”
“…κρύβω μέσα μου ένα παιδί που δεν δέχεται πως μπορεί να γελάω όταν την ίδια στιγμή κάποιος κλαίει…”
«Σηκωθείτε και βροντήξτε Με ορμή και με φωτιά Κόψτε, κάψτε και θερίστε Την τυράννια, την ψευτιά
Προλετάριοι και χωριάτες Στα χωράφια και στις στράτες»
“…αλλά των εκατοντάδων το αίμα δεν ξεχνιέται, ούτε ο πόνος σβήνει οι νεκροί μιλάνε, πάντα μιλάνε με της σιωπής τους τη φωνή την Ιστορία με το αίμα τους τη γράφουν σ’ όλες τις εποχές τη γράφουν…”
“Γι’ αυτό όση τρικυμία κι αν σηκωθεί στον τόπο αυτό δεν θα ξεράσει τους φελλούς στις άκρες…”
Πιο βαθιά κάτω απ’ το χώμα και τα άσπρα μνήματα οι σεμνές μορφές των συντρόφων τα Σάββατα των ψυχών απαγγέλουν τη Διεθνή: «Της πείνας σκλάβοι, εμπρός, εμπρός…»
