γιατί η ηλικία στους ήρωες και στις μεγαλοφυΐες δεν λογαριάζεται ποτέ με μέρες και με χρόνια παρά με αιώνες λαμπερούς και με χιλιετίες
“Τι πάρε δώσε έχουμε μαζί, φαντάροι, κυριακάτικα η ζητάτε από μας, γιατί δεν μας αφήνετε στους δρόμους, μανταλωμένοι πίσω από πόρτες και παράθυρα πνιγόμαστε, πεθαίνουμε από πλήξη, φαντάροι, τι γυρεύετε στη γειτονιά μας;…”
Μέχρι την τελευταία στιγμή με χιούμορ και χαμόγελο στον αγώνα για Δημόσια Υγεία και Περίθαλψη.
“Τότε που οι Αθηναίοι της αγοράς αργόσχολοι είχαν εγκατασταθεί στις έδρες δημοπρατώντας σκλάβους Κι ο Βελουχιώτης αυτόχειρας σημάδευε την καρδιά τους…”
“Αντιστάσου στην κοινωνία που σαν ξένη σε κοιτά Αντιστάσου και σε μένα κι ας σ’ αγαπώ για αιώνων κατάλοιπα και για συνήθειες – ίσως – που με βολεύουν να τις κρατάω κάποιες φορές κι εγώ…”
Στο ίδιο μπαρ μες στους καπνούς ως τα χαράματα Φωνή που τρίζει και τα λόγια πέφτουν σκόρπια
“Αν θυμάμαι το χέρι σου, λέει, στη Σκόδρα, στο Μπάλατον, στο Μπελογιάννη την τριμμένη σου χλαίνη αν θυμάμαι το χέρι σου που ’τρεμε και κουδούνιζε το κουτάλι στο πιάτο…”
“Αυτό που ζούμε γύρω μας είναι η πρώτη νίκη κι ας το ακούσουνε αυτό του κεφαλαίου οι λύκοι.
Γιατί εδώ σμιλεύουμε με ευλάβεια μεγάλη αυτά που θα ‘ρθουν κάποτε σε κοινωνία άλλη…”
“Η ελευθερία, η μόνη ελεύθερη γυναίκα, μας ψάχνει αγέννητους στο σκοτάδι και γεννημένους στα αίματα, μας θέλει με σημαίες και ταμπούρλα στην ανηφόρα της ζωής…”
Ο Καμίλο πήρε μέρος σ’ εκατό μάχες, ήταν ο έμπιστος του Φιντέλ στις δύσκολες στιγμές του πολέμου, ο όλο αυταπάρνηση αγωνιστής, ο άνθρωπος που τη θυσία την έκανε όργανο για ατσάλωμα του χαρακτήρα του και σφυρηλάτηση του χαρακτήρα του στρατεύματος. (Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, Ο Ανταρτοπόλεμος)
