Σε μια εποχή γενικευμένης κρίσης που μαστίζει όλα τα επίπεδα της κοινωνικής μας ζωής, με τους ποιητές πάντα στην εξορία, η Εύα Φάμπα με την καινούρια της δουλειά προσπαθεί να δώσει μια νέα ώθηση στο ποιοτικό, Ελληνικό τραγούδι, σ’ αυτό που διαπνέεται σαφώς από τα έντονα στοιχεία της πολιτικής αμφισβήτησης και της κοινωνικής κριτικής.
Ολημέρα ολημέρα σε αέναη κίνηση απελευθερώνει πουλιά που φτερουγίζουνε γύρω της και ζωγραφίζουνε στον αέρα χαιρετίζοντας τη μεγάλη πόλη πριν επιστρέψουνε τρυφερά να φωλιάσουνε πάλι στη σάρκα της.
Κι αν από την Μονοβασιά πάει βήμα βήμα πλάι του ο χάρος Κι ο γιος του Ερμή ο Αρπάλυκος δεν του ’μαθε την τέχνη των Αργείων Δίχως δασκάλους θήτεψε στο ΒΕΤΟ των Ανώνυμων Αγίων Μόνες περγαμηνές του η Μακρόνησος η Λέρος και η Γυάρος
Γιατρειά δεν παίρνω πια, τα φρένα μου λασκάρουν, Γυρνάω αλλόφρονας κι αιώνια ταραγμένος· Παραμιλάω και τα λόγια μου σαλτάρουν, Σε μια ασυνάρτητη αλήθεια είμαι χαμένος.
“Στα χέρια μας το αίμα απ’ τα καρφιά Ή θ’ αναστηθούμε όλοι, ή κανένας…”
“Λειψοί ή περισσοί; Αίνιγμα! Μυστήριο γύρω οι τόποι κι ο σπαραγμός της μύτης μας μοιάζει άνθος του ουρανού — Δε φτάσαμε ή περάσαμε — κι εμείς — νάμαστ’ ανθρώποι; δώθες τάχα σταθήκαμε ή πέρα από το νου;”
«…Εμπρός, απ’ το λενινιστικό το μονοπάτι, προχώρησε λαέ! Έχουμε ομαδάρχη — το κόμμα μας το ΚΚΣΕ.» Προδημοσίευση του ποιήματος «Τραγούδι-αστραπή» του Βλαδίμηρου Μαγιακόφσκι σε μετάφραση-απόδοση: Κ. Λύγκουρη-Ν. Γαλάνη, εκδόσεις Ενάντια
“Εγώ μένω εδώ, μισότρελος χωρίς νερό και ρούχα την εποχή της μεγάλης ξηρασίας…”
Πολλοί δημιουργοί από όλα τα είδη Τέχνης συγκλονίζονται από τη θυσία και τα ιδανικά του Ν. Μπελογιάννη…Δημιουργούν έργα μεγάλης πνοής, έργα που παρά την επικαιρική τους αφετηρία δεν βυθίστηκαν στη λήθη, αντίθετα μέχρι και τις μέρες μας εμπνέουν φανερώνοντάς μας το ηθικό ανάστημα του πρωτοπόρου, κομμουνιστή αγωνιστή…
“Τι ονειρεύεσαι, τι ονειρεύεσαι τσιγγάνε μες στον δίκοπο ύπνο τον ελαφρύ;”
