Γιατρειά δεν παίρνω πια, τα φρένα μου λασκάρουν, Γυρνάω αλλόφρονας κι αιώνια ταραγμένος· Παραμιλάω και τα λόγια μου σαλτάρουν, Σε μια ασυνάρτητη αλήθεια είμαι χαμένος.
“Στα χέρια μας το αίμα απ’ τα καρφιά Ή θ’ αναστηθούμε όλοι, ή κανένας…”
“Λειψοί ή περισσοί; Αίνιγμα! Μυστήριο γύρω οι τόποι κι ο σπαραγμός της μύτης μας μοιάζει άνθος του ουρανού — Δε φτάσαμε ή περάσαμε — κι εμείς — νάμαστ’ ανθρώποι; δώθες τάχα σταθήκαμε ή πέρα από το νου;”
«…Εμπρός, απ’ το λενινιστικό το μονοπάτι, προχώρησε λαέ! Έχουμε ομαδάρχη — το κόμμα μας το ΚΚΣΕ.» Προδημοσίευση του ποιήματος «Τραγούδι-αστραπή» του Βλαδίμηρου Μαγιακόφσκι σε μετάφραση-απόδοση: Κ. Λύγκουρη-Ν. Γαλάνη, εκδόσεις Ενάντια
“Εγώ μένω εδώ, μισότρελος χωρίς νερό και ρούχα την εποχή της μεγάλης ξηρασίας…”
Πολλοί δημιουργοί από όλα τα είδη Τέχνης συγκλονίζονται από τη θυσία και τα ιδανικά του Ν. Μπελογιάννη…Δημιουργούν έργα μεγάλης πνοής, έργα που παρά την επικαιρική τους αφετηρία δεν βυθίστηκαν στη λήθη, αντίθετα μέχρι και τις μέρες μας εμπνέουν φανερώνοντάς μας το ηθικό ανάστημα του πρωτοπόρου, κομμουνιστή αγωνιστή…
“Τι ονειρεύεσαι, τι ονειρεύεσαι τσιγγάνε μες στον δίκοπο ύπνο τον ελαφρύ;”
“Το πάθος τους το έκαμαν σημαία, να βάλουν στο ζυγό τους ηττημένους, να ζήσουνε εις βάρος τους λαθραία, στους μαύρους τους καιρούς, τους κολασμένους…”
“Δε χρειάζεται πολύ για να γεμίσει τρέλα ο νους, ο κόσμος φθείρεται, τελειώνει, στον ίδιο δρόμο που μισήσαμε, στο ίδιο λιμάνι που αγαπήσαμε το λυπημένο καράβι της παντοτινής αναχώρησης…”
Θάνατος Γράφουνε οι αναμάρτητοι Στα σκοτεινά παντζούρια
