“Είν’ έτοιμα στην άσπονδη πλημμύρα των αρμάτων Δρόμο να σχίσουν τα σπαθιά, κι’ ελεύθεροι να μείνουν, Εκείθε με τους αδελφούς, έδώθε με το χάρο.”
“…βαρύ από κοκκινόχωμα πηλό πλασμένο, καινούριο Αδάμ της πιο καινούριας πλάσης οπού να πλάσουμε για Σένα μέλλει, Ελλάδα!”
Δύο ποιήματα του Γιώργου Δ. Μπίμη
Τέσσερα χείλη Στον πόθο μισάνοιχτα Δικό μου ούτ’ ένα
“Εγώ, εσύ, ο Ισμαήλ κι η Τζένη Και ο Μίλτος κι ο Ιβάν, οι πονεμένοι
Πόσες φορές θα ρίχνουμε το κέρμα; Και σε ειρήνη και σε πόλεμο ένα ψέμα Χαμένοι εμείς, πάντα, δίνουμε το αίμα…”
“Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός
Πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι…”
“Ένας άνεμος που πέρασε μες απ’ το σκοτεινό τούνελ της σιωπής μας έφερε το μαντάτο. Τους σκότωσαν. Τους σκότωσαν. Δυο ξεχασμένοι γλομποι ξεθωριάζουνε στην ξώπορτα της μέρας. Τους σκότωσαν…”
“…σε βρήκα με δυο πουλιά απάνω στα μαλλιά να κλαίνε, με τις ροδιές τριγύρω και με χειροπέδες να περνάς την πύλη της φάμπρικας…”
Κριτική παρουσίαση του ποιητικού έργου του Νίκου Παπάνα “Σε ανακηρύσσω νικήτρια” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ιωλκός
“Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει ολοένα ταξιδεύει κι αν “ορώμεν ανθούν πέλαγος Αιγαίον νεκροίς” είναι εκείνοι που θέλησαν να πιάσουν το μεγάλο καράβι με το κολύμπι εκείνοι που βαρέθηκαν να περιμένουν τα καράβια που δεν μπορούν να κινήσουν…”
