Γι’ αυτό η εποχή μας είναι του Λένιν η εποχή και ο χρόνος είναι αυτός που δίνει «στα συνθήματά της μια νέα ορμή» και ο Λένιν είναι «η δική μας γνώση, η δική μας δύναμη, το δικό μας όπλο και το δικό μας τραγούδι».
Ένα αδημοσίευτο ποίημα του Γιώργου Δ. Μπίμη
Ποιητική συνάντηση με την παρουσίαση καβαφικών ποιημάτων σε 20 + 1 γλώσσες από διάφορα μέρη του κόσμου, με αφορμή τη συμπλήρωση ενενήντα χρόνων από το θάνατο του Κωνσταντίνου Π. Καβάφη
“…φέρτε τα μύρα, φέρτε την αγάπη! – ακόμη μένει μια πίστη που βαθιά μας δε δουλώθη. Ένας δεν είναι – πλήθος είναι που εσταυρώθη.”
“…Όμως το Πάσχα τέλειωσε, μητέρα. Κι εμείς τι θ’ απογίνουμε σ’ ένα παγκάκι αθάνατοι καθώς νυχτώνει;”
“…Μ’ αυτό το μύρο θ’ αλείψω τα πόδια του, μ’ αυτά τα μαλλιά θα σφουγγίσω τα πόδια του, μ’ αυτά τα χείλη, τα πόδια του τα εξαίσια κι άχραντα θα φιλήσω. Ξέρω, είναι πολύ αυτό το μύρο για τη μετάνοια, ωστόσο για τον έρωτα είναι λίγο…”
“Οι επιτάφιοι στάζουνε αίμα τα εγκώμια φτάνουνε μέχρι τον ουρανό, μα η κατάβασή σου στον Άδη, Χριστέ μου, δε γίνεται να σταματήσει τις συμφορές του κόσμου…”
“Στις μικρές εκκλησίες των φτωχών ένας Χριστός οργισμένος καταδικάζει τον θεό του πλούτου, τους εμπόρους κι αργυραμοιβούς και όλους τους υπηρέτες του!”
Μόνο εκείνος που νομίζει πως ο Ιούδας υπήρξε είναι ικανός να ξεπουλήσει τον Ναζωραίο.
“…Τώρα οι όροι αλλάξανε, ο κόσμος πια απέχει. Μονάχα λόγια ειδικών, και εβδομάδες των παθών, μα ανάσταση δεν έχει.”
