“Μην ψάχνεις τώρα πουθενά για να ’βρεις μέτρο. Ποια Νυρεμβέργη θα ’ρθει εσένα για να κρίνει, τώρα που φταίμε εμείς για ό,τι κι αν συμβαίνει και που ξεπλύθηκε η Ιστορία απ’ την ευθύνη;”
“Όσοι απόψε θάφτηκαν κάτω από τα χαλάσματα με τα όνειρά τους κι όσοι δεν ονειρεύτηκαν ποτέ για να μην έχει πόνο η απώλειά τους …………….. Όλοι τους υψώνουν μια περήφανη φωνή στον αέρα: «Παλαιστίνη τη λένε ακόμα!»…”
“Η χώρα στέρεψε από χώμα Ο γιος μας πια δεν έχει χρώμα Και είναι γραμμένο τ’ όνομά του Στο χέρι κ’ ίσως τρέμει ακόμα…”
Τα μεγάλα, μελιά μάτια της Μελέκ άνοιγαν διάπλατα, δεν καταλάβαινε τα παραμύθια, μόνο την τελευταία λέξη που έλεγε η γιαγιά. Τις έβαζε να κοιτούν ψηλά στα αστέρια και να κάνουν ευχή, αυτή που τη λένε Ειρήνη ή Αïρίν…
“- Όμως εγώ φτύνω τ’ αποτρόπαια τρόπαια σας και ζωγραφίζω όνειρα ελπίδας πάνω στων αγώνων τα προγονικά κόκκαλα…”
Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, από την Κωνσταντίνα Λύγκουρη και τις εκδόσεις Ενάντια: “Είναι δύσκολο να βρούμε ένα μυθιστόρημα ή μια ιστορία όπου ο Μπελιάεφ δεν τονίζει με πεποίθηση και διακριτικότητα την ανωτερότητα του σοσιαλισμού έναντι του καπιταλισμού, τη δύναμη της κομμουνιστικής κοσμοθεωρίας.”
“Η ρήξη με τον κόσμο που προχωρεί. Αυτή είναι η πρόοδος η αληθινή. Εμπρός, μαρς!”
«Η πολιορκία κάθεται και περιμένει. Περιμένει καθισμένη σε μια σαραβαλιασμένη σκάλα και γύρω άγρια η καταιγίδα. (…) Έχουμε αδέλφια στον κόσμο παντού· όμορφα αδέλφια· μας αγαπούν. Μας κοιτάζουν και κλαίνε, (…} Δεν μας αφήνουν μόνους. Όχι, δεν μας αφήνουν μόνους…»
“Ω Παλαιστίνη, η ψυχή μας αέναα σπαράζει Γι’ αυτήν την τραγωδία σου την τρομερή Ο πλανήτης μας μες στο σκοτάδι βουλιάζει Και στα μάτια μας η θλίψη κι η οργή.”
“Φλέγεται η Παλαιστίνη Ποιος μπορεί να μην μιλά Ποιος μπορεί να κλείνει τα μάτια Πώς να μην ακούς τους χτύπους των αιμάτων στους τοίχους και τους φράχτες…”
