Ένα τραγούδι σε ποίηση του Γιώργου Δ. Μπίμη
“Θέλω να πω για τη μεγάλη σιωπή Που δεν έχει στον ουρανό της φεγγάρι Δεν έχει άλογο για να κινήσει η συνοδειά Κι’ έχει ξεχάσει το ποτάμι…”
“…16 χρόνια συνολικά σε φυλακές κι εξορίες Κι εναντίον σου 9 απόπειρες δολοφονίας Για τον λαό και την πατρίδα μας θυσίες Η ζωή σου έπλεε πάντα εν μέσω τρικυμίας…”
Έφυγε από τη ζωή ο Κώστας Κοτζιούλας, φιλόλογος, εκπαιδευτικός, ιδρυτής του Γυμνασίου μέσα στο Νοσοκομείο Παίδων «Αγία Σοφία» – Κατέβαλλε τιτάνιο αγώνα ώστε να αναδειχθεί και να εκδοθεί το τεράστιο έργο του πατέρα του, κομμουνιστή ποιητή Γιώργου Κοτζιούλα.
“…αυτοί που σου αφαίρεσαν την ζωή ελπίζω να μπουν φυλακή, εκεί θα έχουν, πολύ καιρό να σκεφτούνε, για μια ζωή οι τύψεις να τους τρώνε, ύπνο να μην έχουνε, πλέον τα βάσανα, για σένα τελειώσανε, αλλά για αυτούς, μόλις τώρα ξεκινάνε”
“Η προσωπίδα της εξουσίας αλλάζει ολοένα, πίσω της δεν υπάρχει κανένα πρόσωπο! Όσο κι αν βρέχουν οι ουρανοί, όσο κι αν ψάχνουν ένα χέρι μες στη νύχτα, θα γραφτούμε στον κατάλογο «αγνοούμενοι» μέσα σ’ ένα μαύρο τετράγωνο…”
Το πλοίο φεύγοντας για την Κρήτη, έμοιαζε, ερήμην του, με βρόμικο χαρτονόμισμα πάνω στη θάλασσα…
“…Κι όσοι παλεύουν με την μοναξιά, προσπαθούν να κρατηθούν από τα απομεινάρια του καλοκαιριού Πρώτου παγώσει την ψυχή τους ο χειμώνας”
Ήταν βράδυ στου Πειραιά το λιμάνι Κι ένα καράβι έτοιμο για να σαλπάρει Η θάλασσα σαν το χυμένο μαύρο μελάνι […]
“Εκεί μακριά στο πέλαγος μου δείχνουν τα σημάδια Μάνες απαρηγόρητες στου ερέβους τον γκρεμό Τη θάλασσα να υψώνεται να πνίγει στα σκοτάδια Ψυχές ανυπεράσπιστες που ψάχνουν ριζικό…”
