“Εμείς αγωνιζόμαστε. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Πίσω μας είναι η λάσπη, το χάος, ο θάνατος. Μπροστά μας είναι ένα όνειρο, βασισμένο όμως στις ανάγκες και τις δυνατότητες της ανθρωπότητας. Πάμε μπρος, αλλά πάμε και πίσω. Μιλάμε για έναν σκληρό, μακρύ αγώνα…”
“Μονάχα από τα γήινα τα δεινά του, λείπει, ακόμα, κάτι, που την αγάπη του εαυτού του θα ξυπνήσει, του λείπει μια γερή κλοτσιά, κατάμουτρα στο στόμα, να θυμηθεί τα δόντια του, να ορμήσει να ξεσκίσει. “
“Θα πάρουμε μαζί ό,τι μας άφησαν: τα παιδικά μας χρόνια με τους ήχους των πυροβόλων την υψωμένη γροθιά εκείνου του μικρού καθώς τον ακρωτηρίαζαν τα κομμένα δέντρα και τα χαλάσματα…”
“Η μνήμη φυλλοροεί, θαμπώνει, βαθύ ποτάμι με αίμα η Παλαιστίνη, μιλάει, φωνάζει, εκεί που εμείς σωπαίνουμε! “
“…όλη την ζωή μου την χαράμισα, δουλεύοντας υπερβολικά, ο σκοπός μου ήταν, για να γίνω πλούσιος, να έχω πολλά λεφτά, αλλά τώρα είμαι με άδεια χέρια…”
“Ψεύτες, δεν σας ακούω Ακούω μοναχά της λευτεριάς τους ήχους να υψώνονται στον ουρανό στον καθαρό αέρα…”
Αδημοσίευτη ποίηση του Γιώργου Δ. Μπίμη
“Σ’ αυτόν το δρόμο ακούγονται μόνο οι άριες των αστεριών και τα πουλιά που ξεσηκώνονται τη νύχτα κάθε νύχτα κι αλλαφτοφτερουγούν απ’ τη χαρά τους…”
“Ένας ολόχρυσος ήλιος με τις ολοφώτεινες αχτίνες του στέλνει τη ζωή στα στρατόπεδα της Νίκης σου και μαζί τους το μελτέμια της Μεσογείου φέρνουν τις φωνές της συμπαράστασης στο δίκιο σου.”
“Κι ως με τον άνεμο θα πάλευε ο καπνός σου κ’ η στάχτη σου θα ράντιζε τον κόσμο, φτερά αητού να κόλλαγαν στις ρόδες σου, του ρήγα αιθέρα αμάξι να γινόσουν και σα ν’ αντίκρυσαν από μακριά κόκκινα λάβαρα ν’ αγρίευαν οι ταύροι σου, να χύνονταν στον κάμπο!”
