Ο Χάξλεϊ, απευθυνόμενος κυρίως σε αγγλοσαξωνικό ακροατήριο μορφωμένων αστών, επεξεργάζεται τόσο τους φόβους του απέναντι στη μαζική κατανάλωση και παραγωγή που σηματοδοτεί ο φορντισμός, όσο και τους πολύ πιο έντονους απέναντι στην απειλή από το νέο τύπο κοινωνίας που οικοδομούνταν στην ΕΣΣΔ.
“Την πρώτη φορά που ιστορήσαμε πως αργοσφάζανε τους φίλους μας, κραυγή φρίκης αντήχησε. Είχανε, τότε, σφάξει εκατό. Μα όταν σφάξαν χίλιους και η σφαγή δεν είχε τελειωμό, απλώθηκε σιωπή”
Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους, τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια τής μητέρας τους την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο. Πάντα εκεί…
Ένα ποίημα για την ασύλληπτη τραγωδία της Ραφήνας
Η ζωή του Στρατή Τσίρκα και η τριλογία – σταθμός της μεταπολεμικής πεζογραφίας, που προκάλεσε κομματικές και κριτικές αναταράξεις.
1o Βραβείο σε πανελλαδικό διαγωνισμό με θέμα: Λιβαδειά ή Βοιωτία (2014). Από την ποιητική συλλογή: “Μνήμες της Πέτρας και της Σιωπής.”
Έφυγε σήμερα από τη ζωή από ανακοπή καρδιάς, σε ηλικία 80 ετών, ο σπουδαίος ποιητής, στιχουργός και πεζογράφος Μάνος Ελευθερίου.
Μυστήριο η αγάπη που δείχνει στα μαλλιά του ο φαντάρος. Τις πρώτες μέρες χτενίζει με μανία τις κοντές τρίχες, να στρώσουνε. Κι ο τυχερός, που το τομάρι της κούτρας του είναι λαδερό και φουντώνει εύκολα, τ’ αναμετράει κάθε πέντε και λιγάκι με του συνάδελφου – σου ’ρχεται να του τα ξεριζώσεις.
Ο Νίκος Καρούζος έγραφε σε ένα στίχο του πως “η μοναξιά δεν είναι απομόνωση, μα αντίθετα διαφεντεύει τη συλλογικότητα”, για αυτό κι επιλέγουμε να τον αποκαλέσουμε “ποιητή της μοναχικής στράτευσης”.
Κι αλήθεια, αυτός ο λαός είναι πειθήνιος ακόμα. / Ωστόσο, μια μέρα στο χώμα / παύει να σκύβει· / με τα ροζιασμένα του χέρια τα πάντα συντρίβει. / Σαν εκείνα τα δέντρα, που όντας φυτεμένα στην πόλη την γκρίζα / πεζοδρόμιο ολόκληρο ξηλώνουν μοναχά με μια ρίζα.