Γέμισε με πνοή τους «σκουριασμένους μεντεσέδες» χαρακτήρων που καμωνόντουσαν τους προοδευτικούς και τους πρωτοπόρους. Πολέμιος του ναζιστικού καθεστώτος και υποστηριχτής κάθε προσπάθειας συνύπαρξης και αλληλεγγύης μεταξύ των λαών, συνειδητοποίησε από νωρίς αυτό που ερχόταν και το πολέμησε με όλες του τις δυνάμεις.
Μισείστε με γιατί παρέμεινα άνθρωπος αλλά Αγαπήστε με γιατί λιμπίζομαι να γίνω θεός!!!
Ο Τσε δεν ήταν απλά ένας πιστός, φανατικός αναγνώστης της ποίησης. «Δοκιμάστηκε» απέναντί της γράφοντας ο ίδιος στίχους. Δεν διεκδίκησε από την ποίηση τίποτα περισσότερο πέρα από τη σχέση που απλωνόταν ανάμεσα στα όρια του σεβασμού και της απεριόριστης αγάπης.
Ο αγωνιστής ο συνετός, ο δάσκαλος, με τη βαλίτσα στο χέρι Θα στέκει φάρος κι οδηγός μέχρι το κόκκινό μας καλοκαίρι
Διήγημα του Νικαραγουανού Ρουμπέν Νταρίο για τον αγώνα των Κουβανών εναντίον των Αμερικανών το 1898, επίκαιρο σήμερα που οι ΗΠΑ δεν έπαψαν να απειλούν την Κούβα. Ο Ρουμπέν Νταρίο με διορατικότητα έβλεπε τις ΗΠΑ σαν τον νέο βάρβαρο…
“Αυτό που μπορώ να πω είναι πως ο μεγαλύτερος ήρωάς μου είναι ο βραζιλιάνικος λαός”.
Η υπέρμαχος των ανθρώπινων δικαιωμάτων, σ’όλο της το έργο ιχνηλατούσε πάνω στην απώλεια.
Δε με σκοτώνουν τη φλόγα δεν μπορείς να την σκοτώσεις με νομικά βιβλία και δίνει τέτοιο φώς, μοναδικό, στο Ράιχσταγκ σας.
Πότε απλά συναισθηματικός, πότε κοινωνικός ποιητής, πότε αντιτυραννικός και λάτρης της αρετής, της δικαιοσύνης, της ισότητας, της ελευθερίας, πότε θαυμαστής ανεπανάληπτος του αρχαίου κόσμου, πότε μεγαλόστομος ανθρωπιστής, μας χάρισε μια ποίηση που συνδυάζει τη γλωσσική στιλπνότητα με τη φιλοσοφική ανησυχία, η οποία είναι πραγματικά αξιόλογη.
“Αν μπορούσες να ακουστείς θα σου έδινα την ψυχή μου να την πας ως την άκρη του κόσμου… Να την κάνεις ανθισμένη μηλιά στα παράθυρα των φυλακισμένων…”
