Σαν σήμερα, στις 23 του Αυγούστου 1945, έφυγε από ζωή ο λογοτέχνης – συγγραφέας Γιάννης Βλαχογιάννης (λογοτεχνικό ψευδώνυμο: Γιάννης Επαχτίτης), που αφιέρωσε όλη τη ζωή του κι όλη τη συγγραφική του δράση στην ιστορία της Επανάστασης του 1821.

Ο λαός τους αγαπούσε τους σαλταδόρους, γιατί ήταν μπεσαλήδες και πονετικοί! Άμα ξέρανε κανένα που υπόφερνε, τον συντρέχανε με το παραπάνω!

Η ζωή χωρίς μπαμπά είναι διαφορετική, αλλά είναι ζωή κι εσύ θα τη ζήσεις όμορφα

Σε μια σπάνια έκδοση, ένα μικρό βιβλιαράκι που τυπώθηκε τον Φλεβάρη του 1948 στη Θεσσαλονίκη, σε μόλις 300 αντίτυπα, με δική τους φροντίδα (και, πιθανότατα, έξοδα), οι ποιητές μας Κλείτος Κύρου και Μανόλης Αναγνωστάκης αποδίδουν στη γλώσσα μας δυο ποιήματα του μεγάλου Ισπανού ποιητή Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα.

“Πάρα πολλοί σε αυτόν τον αγώνα σκληρό,
Έχοντας βγάλει αυτά τα παρθένα εδάφη από την αιώνια λήθη
Τάφο (οι)κονόμησαν στόν εαυτό τους φτωχό. “

Η δολοφονία του Λόρκα ήρθε να επιβεβαιώσει ακόμα μια φορά, την αλήθεια πως ο φασισμός μισεί θανάσιμα το πνεύμα και τους πνευματικούς δημιουργούς. Επιδίωξή του είναι να γυρίσει την ανθρωπότητα πίσω, στην κατάσταση του κτήνους.

Η Κατίνα Συμεωνίδου, έζησε τα γεγονότα κοριτσάκι, αλλά βοηθούσε – όπως όλα τότε – με όποιο τρόπο μπορούσε στην Αντίσταση. Ήταν γνωστή στην περιοχή για τη δράση της – και αργότερα βεβαίως. Αποφάσισε να γράψει αυτό το ποίημα από την καρδιά της, όπως είπε.

Σολάριουμ και ρατσισμός του χρώματος του δέρματος

Αιρετικός, δαιμόνιος και ανατρεπτικός. Δεν έμπαινε εύκολα σε καλούπια, ονειρευόταν βαθιά και αισθαντικά έναν κόσμο αλλιώτικο, αντισυμβατικό, με περισσότερη δικαιοσύνη και λιγότερη υποκρισία. Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1920.

Τώρα θα μου πείτε, τι ψάχνεις ετούτα και μπερδεύεις τα παλιά με τα καινούρια. Εντάξει, βρε παιδιά, εγώ έτσι σαν απλή κουβεντούλα και να ξέρετε ότι όποιος δεν έχει παρελθόν δεν έχει και μέλλον…