Ο Άλκης Αλκαίος συμμετείχε ενεργά στον αντιδικτατορικό αγώνα. Πιάστηκε από τη χούντα το καλοκαίρι του 1972, κρατήθηκε και βασανίστηκε άγρια για πέντε μήνες, πρώτα στην Μπουμπουλίνας και ύστερα στο ΕΑΤ-ΕΣΑ, με αποτέλεσμα να επιδεινωθεί ανεπανόρθωτα η υγεία του. Ο ίδιος προτιμούσε να μη μιλάει. Μόνο ένας δυο στενοί φίλοι γνώριζαν…
“Αν γινότανε να ξαναγεννηθώ κι’ ακόμα αν τούτη τη φορά διπλά βασανιζόμουνα, από το ίδιο το στρατί θα ξαναπορευόμουνα!”
Σε είπανε Θεσσαλονίκη, Σαλονίκη, Σαλονίκ, Σελιανίκ, Σαλονίκο, Σαλόνικα και Σόλουν· μικρή Κωνσταντινούπολη και Νέα Ιερουσαλήμ. Υπήρξες η αγαπημένη των Ησυχαστών, η εκλεκτή των Καισάρων, η οιονεί προσφυγομάνα, και τον καιρό της Κατοχής, στον οργασμό του ρεμπέτικου, η πρώτη -λέει ο Βαμβακάρης- φτωχομάνα.
ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ – ΣΥΛΗΜΕΝΟΣ ΤΑΦΟΣ: Δυο ποιήματα του Αντώνη Μπουντούρη
«Είναι ο γιός μου», ξαναλέει η γυναίκα με τα μαύρα. Περσινή φωτογραφία. Ήρεμα και περήφανα. «Μπάμπη τον φώναζαν. Πρώτος στο τραγούδι. Στη Σχολή είχε μπει τρίτος. Έχτιζε πολιτείες στο μυαλό του. Δυο μέτρα ήταν. Ο γιός μου. Κοιτάξτε». Και κοιτάζουν.
Γιατί ν’ αρνηθώ τα καλά που μου υπόσχεται η ζωή; Όσο άθλια και αν είναι, τα δώρα της είναι πλουσιοπάροχα, και κανένας δεν τ’ αρνήθηκε ποτέ. Όλοι απλώνουν ικετευτικά τα χέρια και ζητούν. Γιατί εγώ να μην απλώσω τα δικά μου;
Στην πρώτη επέτειο* της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ο Γιάννης Ρίτσος διαβάζει στίχους από τη «Ρωμιοσύνη» σκορπίζοντας κύματα συγκίνησης
Ο κομμουνιστής λογοτέχνης Δημήτρης Ραβάνης – Ρεντής βρέθηκε δίπλα στους φοιτητές στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, κατά τη διάρκεια της οποίας έγραψε τα 16 ποιήματα της συλλογής του «Ρεπορτάζ για ένα ζεστό Νοέμβρη».
Την αγκαλιά μου άνοιξα μέσα για να σε κλείσω μα δε χωρούσες γιόκα μου στους δρόμους άναψαν φωτιές με κόπο ανασαίνω μαζί με τα συντρόφια μου για σε στους δρόμους τρέχω.
Ο συγγραφέας γράφει ιστορίες, σκαρώνει μύθους και κόσμους, είναι απλοϊκό κι αφελές να του ζητάμε τσιτάτα ή συνθήματα. Αν οφείλει κάτι είναι συνέπεια, κι αυτήν ακόμα την οφείλει πριν απ’ όλους στον εαυτό του.
