Λένιν

22 Απριλίου 1870, Ουλιανόβσκ – 21 Ιανουαρίου 1924, Γκόρκι

Ρόκε Δάλτον

Γεννήθηκε στο Σαν Σαλβαδόρ στις 14 Μαΐου 1935
Δολοφονήθηκε από «συντρόφους» οπορτουνιστές στο Κεσαλτεπέκε, στις 10 Μαΐου 1975

Απόσπασμα από το:

Ένα Κόκκινο Βιβλίο για τον Λένιν

Ποίημα-κολάζ
(Αβάνα 1970-1973)

[Το βιβλίο είναι αφιερωμένο εξαιρετικά]

Στον Φιντέλ Κάστρο, τον πρώτο Λατινοαμερικανό λενινιστή,
για την ΧΧ επέτειο από την επίθεση στον Στρατώνα Μονκάδα,
απαρχή της επανάστασης που συντελείται στη δική μας ήπειρο.

Μετάφραση – Σημειώσεις
Μπάμπης Ζαφειράτος – Μποτίλια Στον Άνεμο

94

Δοκίμιο Ύμνου

Για τη Λενινιστική Αριστερά*

Στον Kiba Maidanik

Στ’ αριστερά του αιώνα βαδίζουμε

Ξέρε το
Ποιος δεν το ξέρει ακόμα:
Της δεξιάς τα χρόνια έχουνε πεθάνει
Απ’ όταν ο αιώνας γεννήθηκε δεκαεφτά χρονών
Στην Πετρούπολη.

Δεξιά είναι το ίδιο με το κάτω και το απάνω είναι το ίδιο με το αριστερά
αλλά όχι σε σχέση με το εύφορο έδαφος και με το
                                                                                άπειρο σύμπαν
που το ένα έχει ανάγκη το άλλο:
η δεξιά δεν θα εδραιώσει το μέλλον,
απάνω της το μέλλον δεν θα μπορέσει να βάλει τα γερά του θεμέλια.

Γι’ αυτό η εποχή μας είναι του Λένιν η εποχή
και ο χρόνος είναι αυτός που δίνει «στα συνθήματά της μια νέα ορμή»
και ο Λένιν είναι «η δική μας γνώση, η δική μας δύναμη,
το δικό μας όπλο και το δικό μας τραγούδι».

Και ξέρουμε ακόμα πως κολυμπάμε
ανάμεσα σε άχρηστες λέξεις:
η τελευταία απόδειξη
της ατομικής μοριακής δομής της ύλης
που παρέχεται από το ηλεκτρονικό μικροσκόπιο και όχι από τη θεωρία.
Σε έχουμε ανάγκη σοφή, μάνα, δασκάλα, καπετάνισσα,
αλλά σε ικετεύουμε μη σταματήσεις να είσαι ένα κορίτσι της άνοιξης,
μικρή συντροφισσούλα μας
μες στη ροή των γεγονότων που μέλλεται να ’ρθούν.
Στο στόμα θα κρατήσουμε σφιχτά
τα νέα της σοφίας σου ονόματα,
που είναι της νιότης η σοφία.
Παλιό είναι εκείνο που δεν είναι αληθινό,
και εκτινάσσοντάς το μέσα στο άπειρο διάστημα
θα πάρει μπάλα του ανθρώπου τον εχθρό.

Ο εικοστός αιώνας είναι αμείλικτος,
με την κομπιουτερέ ψυχή του και με την κουρδιστή του την καρδιά.
Ας μην κάνουμε τη βλακεία να τον εκδικηθούμε
με τις μεθόδους που μας οδηγήσανε σε μια θανατηφόρα αιμορραγία⸱
ας μη διεξάγουμε τον Πόλεμο του Οπίου στην τρανζιστορική του ισχύ.
Ας συνειδητοποιηθούμε για να βγούμε θριαμβευτές,
ας συνοψίσουμε τα χαρακτηριστικά των κατακτητών,
με την εγγύηση πως δεν θα κατακτήσουμε ανθρώπους για να στραγγίξουμε
τους θαυμαστούς χυμούς τους, μα για να βρούμε λύσεις,
τη μαστοριά του αγγειοπλάστη που θα πλάσει την ιστορία,
ανοίγματα σκακιστικά που θα περιορίζουνε και θα περιορίζουνε και θα περιορίζουνε
το εύρος του αγνώστου.
Ας συνοψίσουμε τη δίψα εντός μας και τη μηχανή
και την αποδοχή των προκλήσεων και τα μαθηματικά των μεγάλων σοφών.

Για το σκοπό αυτόν όλα τα όπλα:
τα παλιά στραβωμένα σπαθιά μας,
το μικρά τρυφερά μας μουσκέτα από χίλιες ενέδρες αλάθευτες,
το πολυβόλο και το κανόνι,
και τον λαό που έχει πάει στα τάρταρα από την απεργία πείνας.
Ο μονόλογος του ατόμου είναι μια μαλακία
(ή η ψευτιά του επιζώντα μαζοχιστή).
Η ζωή έπαψε να είναι μια ιστορία προσωπική
και ζήτω της!

Ας εξαντλήσουμε, που λες, παθιασμένα την προϊστορία μας,
όπως εκείνη η σεξουαλική πράξη που κράτησε πάρα πολύ
και έχει γίνει επώδυνη:
να γίνουμε εξπέρ της ελευθερίας,
μονάχα της ελευθερίας οι εξπέρ ξέρουνε πώς να την βγάλουνε
απ’ το σκληρό καμίνι που ουρλιάζει ανάμεσα στις πέτρες,
στο σχήμα του ψωμιού και της δημιουργίας.

Αστροναύτες της λίθινης εποχής:
έτσι φαινόμαστε στον καθρέφτη,
την ώρα που πίσω από την πλάτη μας βρυχιούνται τα ηφαίστεια
και οι ατομικές τουρμπίνες και οι δεινόσαυροι.

Ας είμαστε όλοι μας θεοί (μπορούμε να είμαστε!)
κεραυνοβόλοι και ανώνυμοι:
μονάχα έτσι θα σπάσουμε το τσόφλι του ουρανού.
Ας ασκηθούμε στο πάρε δώσε το μεθυστικό της τυμπανοκρουσίας του έρωτα
σε ομάδες των εκατό εκατομμυρίων, τουλάχιστον, ελεύθερων ατόμων:
η τρύπα δεν πρέπει να ντρέπεται μπροστά στο φεγγάρι
και οι θεωρίες μας για την ελευθερία
είναι οι θεωρίες για το μαρασμό του καβουκιού μας:
το καβούκι-θρησκεία, το καβούκι-κράτος,
το καβούκι-εισαιδικιαμουειμαιδικόςσου,
το καβούκι-σκεψουγιαμένα, το καβούκι-μετά-πομεναοκατακλυσμός,
αυτές τις σάλτσες ανακύκλωσης βλακείας και κακίας,
του αποτυχημένου έργου του ανθρώπου που είχαμε στηρίξει
με κολώνες από βούτυρο και σκατά.

Τρεις σφαίρες στο δοξαπατρί
σ’ όποιονε συνεχίζει να επιμένει στα μυστήρια της ζωής!
Θάνατος στους Καλιγκάρηδες της ιστορίας,
στα ανθρώπινα καρτούν,
στις συνήθειες των χρωματικών συμπληρωμάτων!
Η μυθοποίηση της ζωής είναι ένας
από τους υπ’ αριθμόν ένα δημόσιους εχθρούς,
της φτωχής ανθρωπότητας, κυρίως, που έχει πει «φτάνει!»
και έχει αρχίσει να πορεύεται με την ορμή που θα την κάνει να είναι
πανίσχυρη
όταν το καταλάβει για τα καλά
πως δεν φτάνει να πεις «φτάνει!».

Γιατί, ω επανάσταση,
δεν είσαι ο κράχτης του συστήματος που θέλει απλά την ιστορία ένα ακόμα σύμβολο,
δεν χρειάζεται να παραμείνεις κρυφή όπως ο Λόγος του Θεού,
οι ανόητοι και οι τυφλοί και οι αναλφάβητοι σε έχουμε ανάγκη από όλους πιο πολύ,
υποχρεώνεσαι να κολακεύεις ακαδημαϊκούς και ποιητές
(και τους Αρχηγούς του Γενικού Επιτελείου της Μπουρζουαζίας, όχι αυτούς του προλεταριάτου).
Εκείνο που πραγματικά έχει σημασία είναι της αλήθειας σου η
ανεξάντλητη πηγή,
αντιμεταφυσική του αίματος και πέτρα και δύναμη και ταχύτητα και
έρωτας.
Μην υποτάσσεσαι στους νόμους της πολιτικής, πρώτη εσύ αληθινή
μητέρα του ανθρώπου,
θα ήταν ένας ασυγχώρητος αναχρονισμός.
Εσύ, που θα μαράνεις ακόμα και τη βαθιά δημοκρατία σου
που με τα ελληνικά της πέταλα θα γονιμοποιήσουμε
τον πρώτο ρομαντισμό που είναι άξιος για τη Γη. Τον ρεαλιστικό
ρομαντισμό, το φάρο που θα φωτίσει τη μικρή γιγάντισσά μας
στις διαδρομές του Σύμπαντος
και στο κοινό τραπέζι όλων των ανθρώπων.

Και είσαι η λέξη που δεν παραχωρεί ούτε έναν τόνο από τη λέξη
της πατρίδας μας
και ο ελιγμός της περικύκλωσης και η τακτική υποχώρηση,
όλα τα όπλα δηλαδή που η βία μπορεί να συνδυάσει,
γιατί η βία είναι η κίνηση στο κάθε τι που υπάρχει
ακόμα κι αν το δεις συγκριτικά
και είναι πέρα για πέρα γενικός ο νόμος που η φύση εξελίσσεται
και η ιστορία και η σκέψη
και ακριβώς γι’ αυτό είσαι προικισμένη
με μια εμβέλεια και με μια σημασία σπάνιες.
(Αριστερά, πάντα αριστερά!)

Και τώρα στο κατώφλι της μεγάλης ώρας ας μην μας ντροπιάσει
το σκληρό εμπόριο των τυμβωρύχων: με όλη μας την ψυχή
και με όλο μας το είναι εμπρός να σκάψουμε το λάκκο της
εκμετάλλευσης.

Κι άσε τους λύκους να ουρλιάζουνε, τον τρόμο τους ενώνοντας και
την οργή τους:
ο ορίζοντας θα τους ρίξει κι αυτούς
μες στη μεγάλη τρύπα του καμπινέ μας.

Η ιερή οργή των φτωχών είναι η ηθική επιταγή μας:
δεν είναι ο ψεύτικος ο οίκτος του άπληστου
που απ’ το λίπος έχει μάτια μοσχαριού⸱
δεν είναι η ψεύτικη Αγάπη με το Α κεφαλαίο,
η Αγάπη των μεγάλων κηρυγμάτων
που με τα παχιά της λόγια θέλει να βγάλει απ’ των ανθρώπων τα αφτιά
τα ανταριασμένα λόγια που προμηνάνε την απελευθέρωση⸱
δεν είναι ο ανθρωπισμός των καλαμαράδων που οι καλοί
μπουρζουάδες τον τυπώνουνε σε φυλλάδια
και τα μοιράζουνε στις στρούγκες του φιλελευθερισμού⸱
δεν είναι η φλεγματική ομορφιά που δαγκώνει την ουρά της
την ξεδιάντροπη διαβολική ουρά της
που να την κρύψει δεν μπορεί κάτω απ’ τις πλουμιστές της φούστες⸱
δεν είναι ο πασιφισμός, λευκός όπως τα σύννεφα στις γειτονιές του ουρανού
λίγα λεπτά προτού, κάθε πρωί, τα κατουρήσουνε οι αγγέλοι.
Η πανάγια οργή των φτωχών, πολλαπλασιασμένη
για κάθε χρόνο από την ηλικία της ανθρωπότητας: ηθική υποχρέωση
των επαναστατών όσο υπάρχουνε φτωχοί, μοναδική θρησκεία
να επιλέξουνε, μοναδικός και έγκυρος φανατισμός για όποιον οδηγεί
την επιστημονική αντίληψη του κόσμου σαν μια υπάκουη άμαξα.

Τι σημασία έχει αν μας συγκρίνουνε με τον μαθητευόμενο μάγο
που ξαμόλησε τα συστατικά της μαγείας
και τον καταπλακώσανε σαν μια χιονοστιβάδα;

Εμείς εξαπολύουμε την έφοδό μας σε όλους τους ουρανούς,
σε όλες τις ψευδαισθήσεις που κρύβουνε τη λαιμαργία του κάθε αγιογδύτη,
αλλά αρχίσαμε να μελετάμε
τα στρατιωτικά έργα του Λένιν, του Μάο, του Βιετναμέζου και
του Τσε,
και τη θεωρία της προλεταριακής επανάστασης,
και την πολιτική οικονομία και την ιστορία της πατρίδας μας.
Θα μάθουμε να είμαστε τιμονιέρηδες μέσα στο χάος⸱
θα καταφέρουμε να δούμε στο σκοτάδι⸱
θα σπρώξουμε το μαχαίρι μας στην καρδιά του απόρθητου κάστρου
και προσθέτοντας τις αδυναμίες μας
θα είμαστε οι πιο δυνατοί του κόσμου,
της ιστορίας και των αγώνων του δίκιου και της λογικής.

Μόνο ο δισταγμός μπορεί να διαβρώσει τη μεγάλη μας αλήθεια.
Μόνο ο φόβος θα μπορούσε να μας σταματήσει μες στην απέραντη ντροπή.
Μόνο η δειλία θα ήτανε μια αρρώστια
ικανή για να νεκρώσει τα όργανά μας.

Αριστερά, πάντα αριστερά!:
η θέση της καρδιάς του λιονταριού και του καινούργιου ανθρώπου,
η ανατολή που κάνει να γεννηθεί το φως και ο άνεμος της εξέγερσης,
ο διαλεκτικός άξονας του παρόντος και του μέλλοντος,
η πρόκληση της ζωής
η δημιουργική αντίφαση που τολμάει να πει δυνατά το όνομά της!

* Ημιτελές ποίημα –όσο ζει ο συγγραφέας– γραμμένο στο Ανόι της Λαϊκής Δημοκρατίας του Βιετνάμ, τον Ιούλιο του 1973. (Σημείωση του Ρόκε Δάλτον).

Μετάφραση: Μπάμπης Ζαφειράτος, 20 Φεβ. 2023

Σημειώσεις

Βλαντίμιρ Ιλίτς Λένιν (Βλαντίμιρ Ιλίτς Ουλιάνοφ). Ρωσία, 22 Απριλίου 1870, Ουλιάνοφσκ – 21 Ιανουαρίου 1924, Γκόρκι.
Σχέδιο (3ο από 3 του Λένιν), Μπάμπης Ζαφειράτος, 15.XI.2015 – var. 2020 (Μελάνι, 29 χ 21 εκ.)

Το Δοκίμιο Ύμνου είναι το τελευταίο κείμενο-ποίημα του Δάλτον από το προαναφερθέν Ένα Κόκκινο Βιβλίο για τον Λένιν.

Κίβα Λβόβιτς Μαϊντάνικ (Kiba Maidanik, Μόσχα 13 Ιαν. 1929 – 24 Δεκ. 2006). Σοβιετικός ιστορικός και πολιτικός επιστήμονας, ερευνητής στο Ινστιτούτο Παγκόσμιας Οικονομίας και Διεθνών Σχέσεων της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών. Ειδικός σε θέματα Λατινικής Αμερικής, συνέβαλε σημαντικά στη μελέτη των κοινωνικών και πολιτικών κινημάτων, ιδιαίτερα στην Κούβα, τη Βραζιλία, τη Νικαράγουα, το Μεξικό και τη Βενεζουέλα. Το 1980–87 εκδιώχθηκε από το Κομμουνιστικό Κόμμα της ΕΣΣΔ για «μη εξουσιοδοτημένες επαφές με ξένους».

Οι Πόλεμοι του Οπίου ή Αγγλο-κινεζικοί πόλεμοι: Δύο πολεμικές συγκρούσεις τον 19ο αιώνα μεταξύ της Κινεζικής και της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. 1839-1842 η πρώτη. 1856-1860 η δεύτερη, όπου πήρε μέρος και η Γαλλία στο πλευρό των Βρετανών. Αιτία των πολέμων ήταν τα συγκρουόμενα εμπορικά συμφέροντα από το βρετανικό λαθρεμπόριο οπίου στην Ινδία και την Κίνα, η οποία προσπάθησε να επιβάλει τους νόμους της.

Βλέπε και:

Ροκε Δάλτον: Ένα Κόκκινο Βιβλίο για τον Λένιν

*

Ρόκε Δάλτον: 5 παράνομα ποιήματα και 1 ποίημα αγάπης – Η ζωή του, το έργο του, η δολοφονία του – 3 κείμενα του Εδουάρδο Γκαλεάνο (Αφιέρωμα Β΄)