Σήμερα, μπορεί και να μας φαίνεται περίεργο να μιλάει ένας Τούρκος με αυτά τα λόγια για την Ελλάδα. Ειδικά το τελευταίο διάστημα που φουντώνουν οι φωνές μίσους για το γειτονικό λαό. Τι έχουμε να χωρίσουμε όμως οι δύο λαοί;
Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ άφησε σπουδαία παρακαταθήκη πίσω του. Θα τον θυμόμαστε για πάντα ως έναν ακατάπαυστο αγωνιστή, που κατάφερε με την τέχνη του και το παραδειγμά του να διερευνήσει νέα πεδία κοινωνικής χειραφέτησης για τους «σεισμούς που μέλλονται να ’ρθούν». Γεννήθηκε σαν σήμερα στις 10 Φεβρουαρίου του 1898.
«Είναι 21 χρόνια σαν σήμερα, που η Ελλάδα έσπασε τις αλυσίδες. Η ημέρα αυτή του Ευαγγελισμού είναι ημέρα χαράς και δακρύων. Χαιρόμαστε για το μέλλον, κλαίμε για τη σημερινή υποδούλωση. Τι να πω για το παρόν; Η διαφθορά είναι τόσο γενική κι έχει τόσο βαθιές ρίζες, ώστε προξενεί κατάπληξη. Όταν οι αίτιοι αυτής της κατάστασης χτυπηθούν εντελώς, τότε θα είναι μια ηθική αναγέννηση…»
Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών η ποιήτρια και μεταφράστρια Κατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ.
Στα 110 χρόνια από τη γέννησή του, ένα φωτογραφικό αφιέρωμα στον ποιητή Νίκο Καββαδία, που το έργο του αγαπήθηκε από το λαό και τη νεολαία, μελοποιήθηκε και τραγουδήθηκε και συνεχίζει να συγκινεί και τις νεότερες γενιές.
Πολλοί ξένοι, αλλά και Έλληνες μελετητές της παγκόσμιας λογοτεχνίας κατατάσσουν τον Ροΐδη στην ίδια κλίμακα με τις μεγαλύτερες μορφές όπως ο Ντοστογιέφσκι. Η υποκρισία της αστικής κοινωνίας και ο κληρικαλισμός βρέθηκαν στο επίκεντρο μιας εξοντωτικής σάτιρας και κριτικής του. Για το περίφημο έργο του “Πάπισσα Ιωάννα” ο Ροΐδης «κέρδισε» τον αφορισμό του από την εκκλησία.
Στερνό ταξίδι έτυχε ναύλος για το Νότο…
Για πολλά χρόνια έζησε και δημιούργησε ως πολιτικός πρόσφυγας στη Ρουμανία, όπου καταξιώθηκε ως ποιητής, πεζογράφος, δραματουργός. Ο Δ. Ρεντής ήταν ο συγγραφέας και ποιητής της Εθνικής Αντίστασης. Παιδί της. Γαλουχήθηκε με το πάθος, τα ιδανικά, τη ρωμαλέα φωνή της. Με το τραγούδι του μετέδιδε τον παλμό που ξεσήκωνε τα πλήθη: “Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους…”
Ένα ανθρώπινο ποτάμι συνόδευε τον κομμουνιστή επαναστάτη ποιητή Κώστα Βάρναλη ως την τελευταία του κατοικία. Όλοι ήθελαν ν’ αγγίξουν το φέρετρο, που κουβαλούσε στους ώμους της η νεολαία. «Απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα, όλ’ η παρέα πίναμ’ εψές» τραγουδούσαν χιλιάδες στόματα, μέχρι που ήχησε το σύνθημα: «Αθάνατος!»
«Της ζωής μου τα δυο μεγάλα σφάλματα τα πλέρωνα εβδομήντα χρόνια. Πρώτο: ζητούσα την αλήθεια σ’ ό,τι μάθαινα και δεύτερο: την έλεγα στα πλήθη» – Χρονολόγιο της ζωής του επαναστάτη ποιητή Κώστα Βάρναλη.
