“Φίλε… αν χάθηκε τ’ όνειρό μου μην τρομάζεις, μα ν’ αντιστέκεσαι, να τρέχεις, να φωνάζεις…”
“…Εσείς μοχθείτε να θεμελιώσετε τον πλούτο και τη χλιδή πάνω σε τούτη την αμμώδη ακτή κι εγώ λιμπίζομαι να ζήσω την αιωνιότητα της εύθραυστης στιγμής, τη ριπή του χρόνου που διαβαίνει γοργά και χάνεται μαζί με τον αγέρα…”
Δύο ποιήματα του Στρατή Γαλιάτσου
“…Θα επιμένεις στη ζωή. Ίσως τούτο να μην είναι τύχη καλή για σε. Υποχρέωσή σου όμως είναι, για πείσμα του εχθρού, να ζεις έστω και μια μέρα παραπάνω…”
Από την αρχαιότητα μέχρι και τον Επιτάφιο του Γιάννη Ρίτσου.
“Γιε μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου, καρδούλα της καρδιάς μου, Πουλάκι της φτωχειάς αυλής, ανθέ της ερημιάς μου…”
“Καλέ παππούλη, καλέ σύντροφε, καλέ παιδόπουλο μπάρμπα Βασίλη, ντουφέκια κλέφτικα ελασίτικα κρέμονται στα κλαδιά του τραγουδιού σου…”
“…Κι οι δεσμοφύλακες ζητούσαν να μάθουνε που βρήκα τη μπογιά Οι τοίχοι του κελιού το μυστικό το κράτησαν…”
“Κάθε σμπαριά και είκοσι. Διακόσιοι όλοι μαζί. Και του Σκοπευτηριού η γης ρουφούσε άλικο αίμα, που τα φασιστοτέρατα οι γερμανοί ναζί ξέσκιζαν σάρκες και καρδιές. Όχι όμως και το πνεύμα…”
«Το Χέρι», του σημαντικού μα σχεδόν άγνωστου Ευρυτάνα ποιητή Θόδωρου Σκουρλή, έγινε έναν καιρό πανεργατικό εμβατήριο.
