“Να χτίζεις μη θαρρείς πούναι να τραγουδάς ένα τραγούδι Μα είναι λεβέντες όλο πείσμα οι χτίστες Κ’ η οικοδομή ανεβαίνει, μ΄ έφοδο τον ουρανό κυριεύει Ψηλά και πιο ψηλά, πάντα ψηλότερα…”
“Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες, γιατί γράψανε πως σου ρίξανε στα πόδια. Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο στόχος, το νου σου ε;”
«Ω, σήκω, καπετάνιο μου, ν’ ακούσεις τις καμπάνες! Για σε ανεμίζουν φλάμπουρα και σάλπιγγες ηχάνε, για σε λουλούδια φέρνουνε και στέφανα και δάφνες…»
Πέτρα η καρδιά του Μεγάλη μα οπλίζει Μικρή σφεντόνα
“…όρκο βάνω στα μάτια τους δεν παζαρεύω κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου θ’ αντιστέκομαι… θ’ αντιστέκομαι… θ’ αντιστέκομαι!!!”
“Αν άκουσες το κλάμα κι απ’ την άλλη δεν γυρνάς Ύψωσε ανάστημα σε αυτά και στα άλλα κτήνη Αύριο ίσως την πόρτα σε σένα να χτυπάν…”
Χο Τσι Μινχ (19.5.1890-2.9.1969) – Χοσέ Μαρτί (28.1.1853-19.5.1895): Μαρξιστές, επαναστάτες κομμουνιστές, αισθαντικοί ποιητές, φωτισμένοι ηγέτες. Άσβηστοι φάροι στη μέση ενός κόσμου που φλέγεται.
«Ν’ αντιστέκεσαι σημαίνει να γνωρίζεις/ πως έχεις υγιή καρδιά κι αρχίδια/ και πως η αρχαία αρρώστια σου/ ζει και βασιλεύει εντός σου:/ λέγεται ελπίδα» – Το συγκλονιστικό και επίκαιρο ποίημα του μεγάλου Παλαιστίνιου ποιητή, Μαχμούντ Νταρουίς, «Κατάσταση πολιορκίας», μεταφρασμένο από τον ποιητή Γιώργο Μπλάνα
“Ένα «αμήν» ας ακουστεί, δεν ημερεύουν οι άνεμοι των εξεγέρσεων για πάντα, δεν αποταμιεύεται στη λήθη, παρά την ανίατη αδιαφορία του καιρού, αργά ή γρήγορα η οξειδωμένη υποταγή…”
Δυο πήχες τόπος Μια ματωμένη Γάζα Κι αιώνια Νάκμπα
