“Μόνον αυτός
που τη ζωή κατάματα κοιτάζει
καθώς και σένα
και δεν γυρεύει γαλήνη
ούτε δόξα
ούτε σκιά να ξαποστάσει…”

«Αν θέλεις να λέγεσαι Άνθρωπος» είναι ο τίτλος του νέου τραγουδιού του Κώστα Χατζηκυριάκου – Σβώκου από το συγκρότημα «Altera Vita». Φόρος τιμής στον σπουδαίο ποιητή Τάσο Λειβαδίτη και στον μεγάλο ηθοποιό και σκηνοθέτη Κώστα Καζάκο.

“Παντού ζωή, φρεσκάδα, νερά δροσιές και κρίνα…
Μακάριος εκείνος που ζει μες στην Αθήνα!”
Με αφορμή τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ – Της Νάγιας Νομικού

Στρατιώτες πασαλωμένοι από τους Τσέτες
και γύρω κάτι γύφτοι να χτυπάνε τα νταούλια,
να φωνάζουν: «Χορέψτε, χάιντε χορέψτε!»
Τους πυρπολούν ζωντανούς,
ο σταχτής λύκος κουνάει αδιάφορα τους ώμους,
εμείς προσκυνάμε τον κλήρο των θυμάτων.

Στην ερημιά της θάλασσας
σαλπάρω μήνα Μάρτη
με τσακισμένα τ’ άρμενα
κι ένα γερτό κατάρτι…

Σαν σήμερα, η δεκαεφτάχρονη ΕΠΟΝίτισσα Ηρώ Κωνσταντοπούλου, μετά από απάνθρωπα βασανιστήρια, πέφτει νεκρή από τις σφαίρες των Γερμανών καταχτητών. Αυτό είναι το ποίημα που έγραψε στην απομόνωση, λίγο πριν εκτελεστεί:

“Ο Χάρης Γαντζούδης ξέρει να χάνει, αφού κάνει τον πόνο του χωρισμού του στίχο. Ποίημα. Δυνατά, χωρίς φόβο, περιγράφει το σώμα του, την ψυχή του, πριν και μετά. Οι στίχοι του καθαροί, ζουν τις στιγμές και τις ώρες της μοναξιάς. Προίκα της άγνωστης ζωής μας. Βάλσαμο της μοίρας μας;”

Αν διαβάσει κανείς τα ποιήματα του Στέλιου Δουμένη θα συναντήσει γνώριμα στοιχεία: το λυρισμό του Πορφύρα, την καυστικότητα του Σουρή και την αιχμηρότητα του Βάρναλη,  την αμεσότητα του Αγγουλέ και την τρυφερότητα του Ρίτσου. Όχι ομως σαν “επιρροές”, αλλά σαν κοινούς τόπους και τρόπους έκφρασης,  καθώς ο Δουμένης έχει τη δικιά του αυθεντική φωνή.

“…Εμείς, έτσι θωρούμε και χαιρόμαστε
την επιβλητικήν, ιερή μορφή σου,
που έγινε Θρύλος, Δόξα κ’ Αιωνιότητα,
γιόμισε τους αιθέρες, την Απόσταση,
κ’ έγινε απέραντη του Κόσμου…”

Από την Πέργαμο ως τη Σμύρνη
ένα τσιγάρο ο δρόμος
και γύρω σχήματα από στάχτη…