“Ανάβω το καντήλι της μνήμης με λάδι από το Ικόνιο, έναν αιώνα τώρα… Τα δυο τα φίδια που με κρατάγανε, οι Αγγλογάλλοι, μου έφαγαν τα δάχτυλα, μα εγώ ολονυχτίς τ’ ανάβω…”
Σαν σήμερα, στις 4 του Αυγούστου 1991, έφυγε από τη ζωή ο μεγάλος μας ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος, από τις κορυφαίες μορφές της σύγχρονης ελληνικής ποίησης.
Και δεν θα σταματήσω να πορεύομαι μήτε στιγμή στις ένθερμες μέρες και στις παθιασμένες νύχτες, μέχρι να διεισδύσει στις φλέβες μου όλη η αλκή τούτου του ανεξάντλητου καλοκαιριού…
“Ακόμη δεν έγινε ο άνθρωπος; Ακόμη τα Χαμηλόνεφα που μας γιομίζουνε δάκρυα; Ακόμη το Χέρι που χτυπάει νομίμως στις πλάτες; Ακόμη το Πόδι που κλωτσάει με μίσος κεφάλια; Ακόμη το Δάχτυλο στη σκανδάλη που πιέζει για Αίμα;”
Εμείς, οι επιζήσαντες, Σε ποιους χρωστάμε τη ζωή μας;
Κι αν του Μπατίστα οι γιοι είχαν του Αβέλ τα μάτια ξεριζώσει Και τα ’δειχναν στην αδερφή του την Αϊδέε για να προδώσει…
“Αν ο Καρυωτάκης μέχρι τα 32 του και με τον «ίλιγγο του κινδύνου» που τον διακατείχε, έγραψε όσα έγραψε, εξέφρασε όσα εξέφρασε, τη στιγμή που άλλοι άξιοι ποιητές στην αντίστοιχη ηλικία δεν είχαν ακόμα διαμορφώσει πλήρως τα εκφραστικά τους χαρακτηριστικά, μέχρι πού θα μπορούσε να είχε φτάσει δημιουργικά αν συνέχιζε να ζει και δεν αυτοκτονούσε;”
Σαν σήμερα, στις 21 του Ιούλη 1928, αυτοκτόνησε ο ποιητής και πεζογράφος Κώστας Καρυωτάκης
“Κοιμήσου τώρα πιο βαθιά, η θέση σου ήτανε πάντοτε άδεια, χρειάζονται πολλές αλήθειες για να πεις ένα ψέμα…”
Απ’ το Κιντσαμαλί, απ’ όπου είναι τα μάτια σου πλασμένα μέχρι τα πόδια σου για μένανε χυμένα στη Φροντέρα είσαι το μαύρο αργιλόχωμα που ξέρω: μες στα λαγόνια σου απ’ την αρχή όλο το στάρι αγγίζω.
