Ένα ποίημα κι ένα τραγούδι σε στίχους του Γιώργου Δ. Μπίμη
Σ’ αυτή τη φυλακή τη γαμημένη που έχει βασιλιά τον πόνο το έγκλημα δεν τιμωρείται η φτώχεια τιμωρείται μόνο.
Με πάθος τ’ αγκαλιάζει ερωτικό βρίσκει το μυστικό τους χτύπο
Σαν σήμερα, έφυγε από τη ζωή ο Νίκος Γκάτσος, σπουδαίος ποιητής και στιχουργός πολλών μεγάλων τραγουδιών που αγαπήθηκαν και έμειναν άφθαρτα στο χρόνο.
Σε μια εποχή γενικευμένης κρίσης που μαστίζει όλα τα επίπεδα της κοινωνικής μας ζωής, με τους ποιητές πάντα στην εξορία, η Εύα Φάμπα με την καινούρια της δουλειά προσπαθεί να δώσει μια νέα ώθηση στο ποιοτικό, Ελληνικό τραγούδι, σ’ αυτό που διαπνέεται σαφώς από τα έντονα στοιχεία της πολιτικής αμφισβήτησης και της κοινωνικής κριτικής.
Ολημέρα ολημέρα σε αέναη κίνηση απελευθερώνει πουλιά που φτερουγίζουνε γύρω της και ζωγραφίζουνε στον αέρα χαιρετίζοντας τη μεγάλη πόλη πριν επιστρέψουνε τρυφερά να φωλιάσουνε πάλι στη σάρκα της.
Κι αν από την Μονοβασιά πάει βήμα βήμα πλάι του ο χάρος Κι ο γιος του Ερμή ο Αρπάλυκος δεν του ’μαθε την τέχνη των Αργείων Δίχως δασκάλους θήτεψε στο ΒΕΤΟ των Ανώνυμων Αγίων Μόνες περγαμηνές του η Μακρόνησος η Λέρος και η Γυάρος
Γιατρειά δεν παίρνω πια, τα φρένα μου λασκάρουν, Γυρνάω αλλόφρονας κι αιώνια ταραγμένος· Παραμιλάω και τα λόγια μου σαλτάρουν, Σε μια ασυνάρτητη αλήθεια είμαι χαμένος.
“Στα χέρια μας το αίμα απ’ τα καρφιά Ή θ’ αναστηθούμε όλοι, ή κανένας…”
“Λειψοί ή περισσοί; Αίνιγμα! Μυστήριο γύρω οι τόποι κι ο σπαραγμός της μύτης μας μοιάζει άνθος του ουρανού — Δε φτάσαμε ή περάσαμε — κι εμείς — νάμαστ’ ανθρώποι; δώθες τάχα σταθήκαμε ή πέρα από το νου;”
