“Άγνωστοι άνδρες με αδράχνουν παραμάσχαλα, και μ’ οδηγούν στο πλυσταριό τής ταράτσας. Με δένουν πισθάγκωνα, σφιχτά, με τριχιά…”
Δυο ποιήματα του Γιώργου Δ. Μπίμη
“…έξω έβρεχε και το βλέμμα του πήρε το χρώμα της βροχής… Ο καθρέφτης τώρα έδειχνε δυο νέες πολιτείες…”
κάθε ποίηση είναι εχθρική στον καπιταλισμό / μπορεί να γίνει στεγνή και σκληρή όχι / επειδή είναι φτωχή αλλά / για να μη συνεισφέρει στον κρατικό πλούτο
«Κάθε σμπαριά και είκοσι. Διακόσιοι όλοι μαζί. Και του Σκοπευτηριού η γης ρουφούσε άλικο αίμα, που τα φασιστοτέρατα οι Γερμανοί ναζί ξέσκιζαν σάρκες και καρδιές. Όχι όμως και το πνεύμα…»
Σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή η Μαρία Πολυδούρη, από τις πιο χαρακτηριστικές παρουσίες της μεσοπολεμικής μας ποίησης. Δυναμική, ανατρεπτική και ταυτόχρονα εύθραυστη, έζησε μόλις 28 χρόνια αναζητώντας και πιστεύοντας σε μια ιδανική ευτυχία που ποτέ δεν συνάντησε.
“…Την Ελλάδα που Κύκλωπες και κουκουλοφόροι της είχαν κλείσει την έξοδο μεθώντας με το πρωινό αίμα απ’ τα ξερονήσια και τις Καισαριανές στου Μακρονησιώτη τη μνήμη την έχω κρεμάσει ανάποδα με διαταγή του ιδρώτα έξω από κλειστού ναυπηγείου την πύλη…”
Και πώς ν’ αντέξει μέρα θερινή μπροστά σου; Πιότερ’ η θέρμη σου κι η ομορφιά η αιθέρια: Σκληροί άνεμοι σκορπούν στο Μάη τον έρωτά σου Και φεύγουν βιαστικά για μας τα καλοκαίρια.
“…Κι έτσι, μας δίκασε για πάντα η Ιστορία, να ζητιανεύουμε ουρανό σε άδειους δρόμους, και το κορμί να περονιάζουνε τα κρύα, παίζοντας κάθε μέρα κλέφτες κι αστυνόμους…”
“…Μαζί με τη μεγάλη στέρηση, έρχεται και η μεγάλη άνοιξη, η ψυχή ντύνεται με χρώματα ανοιχτά και το νοιώθει, η δύναμη των πολλών αλλάζει τα σύμπαντα…”
