“Και κάθε τέτοια μέρα, είναι έθιμο και πρέπει, να βρεις ποια είναι η ψεύτικη απ’ όλες τις ειδήσεις. Τις άλλες μέρες όμως ίσως μάταια γυρέψεις, Αν είναι μιά αληθινή, να την ανακαλύψεις.”
“Η αγάπη πήρε τους δρόμους του ουρανού μέσα στα χέρια των παιδιών, ακόμα ένα τσιγάρο κι ένα αχ! μέχρι να ξεψυχήσουμε…”
Κάποτε υποσχεθήκαμε να πούμε καινούργια τραγούδια.
“Σου δίνω τον εαυτό μου πάνω από κήρυγμα και νόμο, Θα μου δώσεις κι εσύ τον εαυτό σου; Θα έρθεις να ταξιδέψουμε μαζί; Θα μείνουμε στο πλευρό ο ένας του άλλου όσο ζούμε;”
“Μα δεν αλλάζουνε οι καιροί με επωδές και ξόρκια, ζητούν των σκλάβων τα κορμιά στη γη να στάξουν αίμα! “
“Πάντα θα μείνει το σπινθηροβόλο βλέμμα που έλεγε «σ’ όλον τον κόσμο εγώ ανήκω». Πες μου, το διάλεξες να φύγεις ίδια μέρα που οι «μαύροι» στήσανε στον τοίχο και το Νίκο;”
“Είν’ έτοιμα στην άσπονδη πλημμύρα των αρμάτων Δρόμο να σχίσουν τα σπαθιά, κι’ ελεύθεροι να μείνουν, Εκείθε με τους αδελφούς, έδώθε με το χάρο.”
“…βαρύ από κοκκινόχωμα πηλό πλασμένο, καινούριο Αδάμ της πιο καινούριας πλάσης οπού να πλάσουμε για Σένα μέλλει, Ελλάδα!”
Δύο ποιήματα του Γιώργου Δ. Μπίμη
Τέσσερα χείλη Στον πόθο μισάνοιχτα Δικό μου ούτ’ ένα
