…μ’ ασβέστη σκεπάζουν τα δάκρυα. Σεντόνι λευκό, χειρουργείου σκεπάζει τ’ ανήσυχα χέρια…
Δύο ποιήματα του Αντώνη Μπουντούρη
“Και εμείς πολιορκημένοι μέσα στην Ιστορία
τραγουδάμε για τα τείχη που δεν χτίσαμε
και έτσι δεν προασπίσαμε ποτέ”
Προσέξτε! Ο Ιμπεριαλισμός έχει πολλά πρόσωπα!
Όπου και να σας βρίσκει το κακό, σύντροφοι / όπου και να θολώνει ο νους σας / μνημονεύετε Κάρολο Μαρξ και Φρειδερίκο Ένγκελς / μνημονεύετε Βλαδίμηρο Λένιν / και μνημονεύετε Ιωσήφ Στάλιν. Η φωνή που δεν ξέρει από ψέμα / θ’ ανυψώσει το λαό του μαρτυρίου / με το βάμμα της Επανάστασης στα χείλη.
Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου τα έζησα τυχαία κι από περιέργεια θα έλεγα… Όμως, οι τρεις νύχτες του Νοέμβρη του 1973 μου δίδαξαν όλη την ιστορία των αγώνων των καταπιεσμένων της γης για ψωμί, ειρήνη και ελευθερία. Κι έκτοτε η συνείδησή μου άλλαξε ριζικά…
Οκτώβρης 1917 – Οκτώβρης 2018. Πρώτη επέτειος της δεύτερης 100ετίας. Ο κόκκινος ήλιος με τον οποίον ο ρωσικός λαός έδιωξε τα επίγεια σκοτάδια εξακολουθεί να φωτίζει και να ζεσταίνει τον κόσμο της δουλειάς, τυφλώνοντας την αστική τάξη που ζει εις βάρος του.
Ειλημμένα από την ποιητική συλλογή «Έχω δει θεούς να γκρεμίζονται» όπου το προσωπικό συναντάει το κοινωνικό με θέματα από την κοινωνία, την πολιτική, τον έρωτα, τη ματαίωση.
Κεφάλαια πήραν κεφάλια ανάλογης αξίας γιατί έτσι σφραγίζονται οι φιλίες παιδιά που πλούτισαν πριν γεννηθούν από παιδιά που δούλεψαν πριν περπατήσουν
