Η προφητεία της Σφίγγας, επιβεβαιώνεται.
Το μπαστούνι να αποτελεί τώρα πια, το ασφαλέστερο στήριγμα.
Ένα μπαστούνι που έρχεται σε επαφή με την γη, αυτήν που σε δέχτηκε για πάνω από 8 δεκαετίες

Όταν θα ‘ρθει του Χριστού η γιορτή
στης άγιας της φάτνης την άκρη,
τον πόνο να κάνεις γλυκιά προσευχή,
να στάξουν τα μάτια μας δάκρυ…

Στο ποίημα αυτό ο Μάο καταφέρεται κατά αντιπάλων του, τους οποίους παρομοιάζει με μύγες και μυρμήγκια, που οραματίζονται να κλονίσουν το μεγάλο δέντρο, δηλαδή την Κίνα.

Τα στιχουργήματα του Παλιού σχολίαζαν, καυτηρίαζαν και ενίοτε σατίριζαν την επικαιρότητα της εποχής μέ τρόπο περιεκτικό και ζουμερό. Όπως τα «κάλαντα» του 1977 που περιγράφουν την εποχή στο εσωτερικό της χώρας και στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου. Με μια προσεκτική ανάγνωση ο αναγνώστης θα βρει τεράστιες ομοιότητες και ελάχιστες διαφορές με την εποχή μας…

Κορφολογώ ολημερίς αφρούς κυμάτων
Η ίριδα αντανακλά ολόλευκα βότσαλα
και προσδοκώ 
Ανάσταση νεκρών κι Απόλυση εξορίστων.

Να είμαστε άνθρωποι! Αυτός είναι / ο νόμος ο σταλινικός! / Δύσκολο να είναι κανείς κομμουνιστής. / Θα πρέπει να το μάθει. / Να είμαστε άνθρωποι κομμουνιστές / είναι ακόμα δυσκολότερο, / και πρέπει να το μάθουμε απ’ τον Στάλιν.

Σαν σήμερα 16 Δεκεμβρίου του 1974, πεθαίνει ο κομμουνιστής ποιητής Κώστας Βάρναλης. Ήταν η ίδια ημέρα που στο θέατρο Αλίκη πλήθος κόσμου περίμενε να τον τιμήσει. 

Μια ιδιαίτερα συγκινητική στιγμή εκτυλίχθηκε στη λήξη των εργασιών της πρώτης μέρας του 5ου Επιστημονικού Συνεδρίου της ΚΕ του ΚΚΕ…

Ένα Άλμπατρος σχίζει ακίνητο την ερημιά των αιθέρων
κι ύστερα αργά – αργά βουλιάζει στην απεραντοσύνη
και χάνεται σε μιαν ανυπέρβλητη ελευθερία
που συντελείται στο διηνεκές…

…μ’ ασβέστη σκεπάζουν τα δάκρυα.
Σεντόνι λευκό, χειρουργείου
σκεπάζει τ’ ανήσυχα χέρια…