Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου τα έζησα τυχαία κι από περιέργεια θα έλεγα… Όμως, οι τρεις νύχτες του Νοέμβρη του 1973 μου δίδαξαν όλη την ιστορία των αγώνων των καταπιεσμένων της γης για ψωμί, ειρήνη και ελευθερία. Κι έκτοτε η συνείδησή μου άλλαξε ριζικά…
Οκτώβρης 1917 – Οκτώβρης 2018. Πρώτη επέτειος της δεύτερης 100ετίας. Ο κόκκινος ήλιος με τον οποίον ο ρωσικός λαός έδιωξε τα επίγεια σκοτάδια εξακολουθεί να φωτίζει και να ζεσταίνει τον κόσμο της δουλειάς, τυφλώνοντας την αστική τάξη που ζει εις βάρος του.
Ειλημμένα από την ποιητική συλλογή «Έχω δει θεούς να γκρεμίζονται» όπου το προσωπικό συναντάει το κοινωνικό με θέματα από την κοινωνία, την πολιτική, τον έρωτα, τη ματαίωση.
Κεφάλαια πήραν κεφάλια ανάλογης αξίας γιατί έτσι σφραγίζονται οι φιλίες παιδιά που πλούτισαν πριν γεννηθούν από παιδιά που δούλεψαν πριν περπατήσουν
Ο Ρίτσος καταφέρνει να κάνει ποιητικό κάθε τι μη ποιητικό. Αμακιγιάριστες εικόνες που μιλούν στην καρδιά του λαού!
Ο “Αλέξης”, το εμβληματικό τραγούδι που ερμηνεύει αξεπέραστα η Μαρία Δημητριάδη στην Καντάτα για τη Μακρόνησο, σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου και μουσική Θάνου Μικρούτσικου, περιλαμβάνεται στη συλλογή ποιημάτων του πρώτου «Πέτρινος Χρόνος», ή «Μακρονησιώτικα» όπως κυκλοφορεί στις μέρες μας από τις εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή (Αθήνα 2015).
