Οκτώβρης 1917 – Οκτώβρης 2018. Πρώτη επέτειος της δεύτερης 100ετίας. Ο κόκκινος ήλιος με τον οποίον ο ρωσικός λαός έδιωξε τα επίγεια σκοτάδια εξακολουθεί να φωτίζει και να ζεσταίνει τον κόσμο της δουλειάς, τυφλώνοντας την αστική τάξη που ζει εις βάρος του.
Ο “Αλέξης”, το εμβληματικό τραγούδι που ερμηνεύει αξεπέραστα η Μαρία Δημητριάδη στην Καντάτα για τη Μακρόνησο, σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου και μουσική Θάνου Μικρούτσικου, περιλαμβάνεται στη συλλογή ποιημάτων του πρώτου «Πέτρινος Χρόνος», ή «Μακρονησιώτικα» όπως κυκλοφορεί στις μέρες μας από τις εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή (Αθήνα 2015).
Ο ανώνυμος ήρωας της καθημερινότητας και οι πληγές του. Τα σημάδια του σώματος συναντούν αυτά της ψυχής και μαζί την προσπάθεια για επιβίωση. Η αξιοπρέπεια και η προσδοκία δίνουν τον τόνο και η οργή θρέφει την ελπίδα. Ποιήματα πετράδια φωτός και σκότους. Λόγια λυρικά και αιχμηρά.
Το ποίημα που παρουσιάζουμε γράφτηκε τον Αύγουστο του 1953 από τον Βόσκο Καράτζο και δημοσιεύτηκε στη φιλολογική σελίδα της εφημερίδας «Προς τη νίκη», που έβγαζαν οι πολιτικοί πρόσφυγες στην Τασκένδη.
