Δύο ποιήματα για τη γενναία αντίσταση του Ελληνικού λαού ενάντια στο Φασισμό και στο Ναζισμό…

Ο Θανάσης σκοτώθηκε στην Αλβανία. Το Γιώργη τον κρέμασαν οι Γερμανοί. Ο Βαγγέλης δικάστηκε ισόβια.

“Η έκθεση αυτή προσκαλεί όλους μας να γνωρίσουμε τον εικαστικό και συγγραφέα Κόντογλου, αλλά ακόμη περισσότερο τον άνθρωπο Φώτη Κόντογλου. Έναν άνθρωπο απλό και ταπεινό και συνάμα απόλυτα παθιασμένο με τη ζωή…”

Κρατάω το λυχνάρι μου αναμμένο
για να λάμπουνε τα πράγματα μαλαματένια.
Το αίμα, το αίμα
είναι το ψωμί και ο ουρανός μας

Είναι μια έκρηξη που όλο πάει να γίνει,
Νοιώθεις πως βράζουνε τα σωθικά του κόσμου.
Μία στιγμή και όλα φεύγουν απ’ τον έλεγχο,
Φωτιά θ’ αρπάξει το τεράστιο καμίνι…

Ένας χρόνος πέρασε από τον πρόωρο χαμό του κομμουνιστή ποιητή και ζωγράφου Γιώργου Κακουλίδη. Και θαρρείς πως ακόμη ακούγεται ο ήχος της τραγουδιστής φωνής του, η οποία ποτέ δεν συμμάχησε με την παρασιτική φιλολογία των βολεμένων αστών συγγραφέων.

Περιμένω και ελπίζω στην αναγέννηση της ανθρωπιάς.
Αν υπήρξε ποτέ.

“Αυτός που άφησε το αχνάρι του στη γη
τώρα στα σύννεφα κοιμάται και ξυπνάει,
μα το μαρτύριο του κόσμου δεν ξεχνάει
και μας καλεί για μια καινούρια επιλογή…”

Στη μετατροπή της οικίας του Γιάννη Ρίτσου, στην Καστροπολιτεία της Μονεμβασίας, σε Δημοτικό Μουσείο προχωρούν το υπουργείο Πολιτισμού, η Περιφέρεια Πελοποννήσου και ο δήμος Μονεμβασίας.

“…Λυπήθηκαν οι εικοσιεφτά, οι εικοσιεννιά,
για τον πνιγμό εκατοντάκις εικοσιδυό.
Κι ύστερα…
γέμισαν τα κρυστάλλινα ποτήρια
με κόκκινο κρασί ξηρό.”