“…Τη φάτνη δεν τη βρίσκουν Τέτοιαν εποχή Ούτε άστρο Σκοτάδι τους κυκλώνει Σκοτάδι παντού Πιάνονται χέρι χέρι μη χαθούνε Ώσπου μια λάμψη βλέπουν…”
“…κρατιέμαι στ’ άσπρο χαρτί και το μολύβι μου δε σε προλαβαίνω ζωή, δε σε προφταίνω…”
Η Ακαδημία Αθηνών τιμά τον Ιάκωβο Καμπανέλλη, Ακαδημαϊκό στην έδρα «Λογοτεχνία (Θεατρική Δραματουργία)», στο πλαίσιο του λογοτεχνικού έτους «Ιάκωβος Καμπανέλλης 2022».
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Όστρια” η νέα ποιητική συλλογή του λογοτέχνη, κριτικού λογοτεχνίας και τέχνης Λεόντιου Πετμεζά, «Συστοιχίες της αυριανής εξορίας» με πρόλογο και εικονογράφηση της εικαστικού, κριτικού λογοτεχνίας και τέχνης Μαριλένας Φωκά (ΜΑ).
Η συλλογή διηγημάτων «Αδιέξοδοι Καιροί» του Κωνσταντίνου Λίχνου (Εκδόσεις Γράφημα, Θεσσαλονίκη 2022) διαπραγματεύεται λογοτεχνικά αυτό το μείζονος σημασίας για τον άνθρωπο και το σύνολο θέμα καταθέτοντας προβληματισμούς στην κατεύθυνση των αποτελεσμάτων της αλλοτρίωσης και της βίωσής τους από το κοινωνικό υποκείμενο.
«Πυροβόλησέ με, δειλέ» ήταν η έσχατή σου φράση Μ’ αφοβιά «Θα σκοτώσεις απλά έναν άνθρωπο» Κι υποκλίνονταν τα βουνά και σε θαύμαζε η πλάση Και σε σέβονταν οι αετοί και σε τιμούσαν τα δάση…
Εσείς συνάνθρωποι με αγνοείτε, όμως εγώ, σε κάθε διασταύρωση, σας κοιτώ ίσια στα μάτια, με γνήσια τρυφερότητα, με ειλικρινή κατανόηση και με απροσποίητη συγκίνηση. Πόθος και πάθος της καρδιάς μου είναι, να σας έχω πάντα δίπλα μου.
«Οι σοσιαλιστικές ιδέες εισχώρησαν σταδιακά σε ευρείς χώρους, δυνατές και ατίθασες. Εισχωρούν και τώρα με ρυθμό που συμβαδίζει με το βήμα της ιστορίας. Και θα εισχωρούν και αύριο. Και ας πασχίζει η άρχουσα τάξη να τις εξοβελίσει, είτε με διώξεις, είτε με ρεφορμιστικές εφεδρείες ή Μεσογειακά Ινστιτούτα.»
Ο ποιητής υψώνει το ανάστημα του, υψώνει τον ίδιο τον εαυτό του, δείχνοντας ενδιαφέρον για τους συνανθρώπους του, τους εργάτες, τους φτωχούς, τους κατατρεγμένους, και στηλιτεύοντας την δομή της κοινωνίας της εποχής του…Τα κοσμοϊστορικά γεγονότα μετά την Επανάσταση του 1917, τον έστρεψαν στην μαρξιστική ιδεολογία, με άμεση αντανάκλαση στο έργο του
«Υπάρχουν τόσα πολλά, τόσα πολλά να κάνουμε…» καταλήγει η Ζένια, στο τέλος του διηγήματος της Αλεξάντρα Κολλοντάι, προκαλώντας εμάς, έναν σχεδόν αιώνα μετά, να αναδείξουμε, να συζητήσουμε, να προβληματιστούμε και να δράσουμε για το «γυναικείο ζήτημα». Διότι τίποτα δεν έχει οριστικά λυθεί…
