«Εδώ στην Παλαιστίνη δεν είμαστε αριθμός Καθένας από εμάς έβγαλε το πρώτο του κλάμα Καθένας από εμάς ούρλιαξε για γάλα Καθένας από εμάς μπουσούλησε Σηκώθηκε και δάκρυ έβγαλε στην πρώτη πτώση Καθένας από εμάς όνειρα έβλεπε το βράδυ και όνειρα τη μέρα έκανε…»
“Δάκρυα σκορπά το σύννεφο κι άνεμο το φεγγάρι, Έρωτα! σπάσε τα δεσμά, λύγισε το δοξάρι…”
Με βάση το βιβλίο «Τα γενέθλια» της Ζωρζ Σαρή, που είναι αφιερωμένο στον αντιδικτατορικό αγώνα του λαού και της νέας γενιάς της χώρας μας και τον ηρωικό ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου.
“Απ’ τα γένια του φεύγουν περιστέρια και πετούν στους μολυβένιους ουρανούς Είναι εκεί και περπατά πάνω στα ερείπια, πάνω στις πέτρες και σίδερα
Κόκκινο παντού, κόκκινο παντού…”
“Φύγατε εσείς για να ζήσουμε εμείς και ήρθε η μεγάλη σκοτεινιά, η στέρηση και το μικροβόλεμα!…”
“Αιχμάλωτοι δεμένοι στις άγκυρες ένας κρίκος γύρω στο λαιμό του ορίζοντα κι άλλες αλυσίδες εκεί στα πόδια των παιδιών και στα χέρια της αυγής που κρατούν μια μαργαρίτα…”
«Εδά ΄ναι Ποιητή το Ιτζεκάκι, εδά κι εσύ … εδά, ανάμεσο μας παρηγοριά τις νύχτες του μεγάλου πόνου…»
Ξαφνικά σκίρτησε. Από μακριά ακούστηκε μια φωνή, που όσο έρχονταν πιο κοντά δυνάμωνε. Ήταν βαθιά χαράματα και δεν ακούγονταν στο δρόμο τσιμουδιά. Η πόλη κοιμούνταν μέσα σε μια ύπουλη σιωπή. Κι αυτή τη σιωπή έρχονταν να ταράξει η φωνή αυτή. Θολή κι ακαθόριστη στην αρχή…
“Γίνου Παλαιστίνη ολάκερη να με βρεις στο χώμα της Λωρίδας μου εδώ, που το αίμα μένει αχώνευτο εδώ, που άλλα κορμιά νεκρά δε χωράει μέσα του και ξεχειλίζει η φρίκη και η οργή…”
“Απλώνονται δειλά – δειλά τα παιδιά και σ’ άλλα μέρη και σ’ άλλες γειτονιές και τραβούν απ’ τον ουρανό το φεγγάρι Το τραβούν, το σέρνουν και χάνονται…”
