Κεραυνός και βροντή ή άλλη αιτία/ ποτέ δε συγκλόνισαν την Ισπανία συθέμελα/ όσο οι πιστολιές από το χέρι σου, δολοφόνε/ του Λόρκα, των χιλιάδων αθώων
«Κοντά στα ποιήματά μου δοκίμασα να γράψω και μερικά τραγούδια, χωρίς να τα υποτιμώ καθόλου. Έτσι ή αλλιώς, μιλά κανείς για τα ίδια πράγματα που αγαπά και από κει και πέρα το λόγο έχουν αυτοί που θα τ’ ακούσουν…»
“Πολιτισμοί μιας γης που έχασε τα ίχνη της ντροπής. Κλόουν σαχλοί γελούν… τα κέρδη τους μετράνε σ’ αιμάτινα πηγάδια, τις ώρες της απόλυτης σιωπής…”
“Έφτασα γέρος στη στεριά, στη λατρευτή Ιθάκη κι αντί να βρω παρηγοριά, με τρώει το σαράκι!
Εγώ ‘μαι ο μέγας νικητής, εγώ κι ο νικημένος κι αν με ορθότητα σκεφτείς, είμαι διπλά χαμένος…”
“Ο λαός των τυφλών εξοντωμένος μαρμάρωσε στα ίδια και στα ίδια… Τα όνειρα ντυμένα με φορέματα αγγέλων φωνάζουνε: «Δεν πάει άλλο, ξυπνήστε!»…”
Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Κώστας Καρυωτάκης – «Οι μέρες του κυλούσαν μέσα σε αλλεπάλληλες αναζητήσεις. Που και ικανοποιούμενες δεν γαλήνευαν την ανήσυχη του συνείδηση…»
Ο Τάσος Λειβαδίτης συγκαταλέγεται στους λεγόμενους “ποιητές της ήττας”, αν τελικά είναι σωστός αυτός ο όρος. Παρόλα αυτά, στην ποίησή του διακρίνουμε και στην πιο απαισιόδοξη γραφή του, μια κρυμμένη αισιοδοξία, βγαλμένη από το πέρασμα του χρόνου.
“Μην ψάχνεις τώρα πουθενά για να ’βρεις μέτρο. Ποια Νυρεμβέργη θα ’ρθει εσένα για να κρίνει, τώρα που φταίμε εμείς για ό,τι κι αν συμβαίνει και που ξεπλύθηκε η Ιστορία απ’ την ευθύνη;”
“Όσοι απόψε θάφτηκαν κάτω από τα χαλάσματα με τα όνειρά τους κι όσοι δεν ονειρεύτηκαν ποτέ για να μην έχει πόνο η απώλειά τους …………….. Όλοι τους υψώνουν μια περήφανη φωνή στον αέρα: «Παλαιστίνη τη λένε ακόμα!»…”
“Η χώρα στέρεψε από χώμα Ο γιος μας πια δεν έχει χρώμα Και είναι γραμμένο τ’ όνομά του Στο χέρι κ’ ίσως τρέμει ακόμα…”
