Πήγαινε μπροστά το κιβούρι, ο παπάς. Ερχόνταν πίσω οι στρατηγοί, οι αξιωματικοί, οι ανάπηροι. Πιο πίσω οι δάσκαλοι, οι καθηγητές, οι επιστήμονες. Οι τσαγκαράδες, οι ραφτάδες, οι οικοδόμοι. Οι φοιτητές, οι εργάτες, οι αγρότες. Πιο πίσω όλος ο άλλος λαός. Οι χιλιάδες εξόριστοι. Αμίλητοι, άλαλοι, με μια μαργαρίτα στο χέρι ο καθένας.
Πιστεύω πως είναι αξία τα τρυπημένα παπούτσια μου, κατά την πορεία σε τόπους δύσκολους και ωραίους.
Στις 27 του Μάη 1963, μετά από πέντε μέρες σκληρής και άνισης μάχης με το θάνατο, ο ήρωας Γρηγόρης Λαμπράκης αφήνει την τελευταία του πνοή στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου, όπου νοσηλευόταν μετά τη δολοφονική επίθεση που δέχτηκε στη διάρκεια συγκέντρωσης για την ειρήνη.
Το 1849, μια μέρα μετά τις εκλογές στην Βαλτιμόρη στις Η.Π.Α, ο Πόε βρέθηκε σχεδόν αναίσθητος σε ένα παγκάκι κοντά στο εκλογικό κέντρο. Λίγες μέρες μετά άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομέιο της περιοχής χωρίς ποτέ να καταφέρει να συνέλθει. Το πιστοποιητικό θανάτου του εξαφανίστηκε και οι θεωρίες συνομωσίας άναψαν γύρω απο την υπόθεση. Δηλητηρίαση από το ποτό, εγκεφαλικό ή μήπως θύμα cooping;
Με αφορμή την πρόσφατη επαναπροώθηση από τις αρχές των ΗΠΑ, πίσω στην πατρίδα τους, Μεξικανών μεταναστών που ζητούν άσυλο, ένα διήγημα του σπουδαίου Μεξικανού συγγραφέα Χουάν Ρούλφο.
Έχει μεγάλο ενδιαφέρον ο τρόπος που προσεγγίζει τον έρωτα η μεγάλη κομμουνίστρια παιδαγωγός και συγγραφέας Έλλη Αλεξίου, στα 90 της χρόνια, και, μοιάζει, όταν μιλούσε γι’ αυτόν, να είναι νεότερη και πιο φρέσκια από πολλούς άντρες και γυναίκες που κουβαλούν στην πλάτη τους πολύ λιγότερα χρόνια από την ίδια…
Σαν σήμερα, στις 19 του Μάη 2008, έφυγε από τη ζωή ο Μήτσος Αλεξανδρόπουλος, πολυγραφότατος πεζογράφος, από τους κορυφαίους της μεταπολεμικής γενιάς, μελετητής και μεταφραστής της Ρωσικής Λογοτεχνίας.
Μου πήρε καιρό να καταλάβω πόσο εύκολα ξεχνούν οι άνθρωποι. Εσένα, πόσο θα σου πάρει να καταλάβεις, πως εκείνο το παιδί, ήταν και δικό σου παιδί.
«Γιατί αυτή τη μαγεία έχει αυτή η ποιητική συλλογή. «Έκλεψε» λίγη αστρόσκονη από τους έρωτες του κόσμου, φύσηξε μια δυο φορές στις σελίδες κι «έντυσε» τις λέξεις με συναίσθημα και μνήμη.»
Φανταστείτε, αλήθεια, ένα τέτοιο λουλούδι, τόσο κόκκινο, τόσο γεμάτο αίμα, τόσο γεμάτο φως, πάνω στις πλάκες του πεζοδρομίου της γκρίζας πολιτείας, που ’ναι φτιαγμένη από τσιμέντο, άσφαλτο και σίδερο. Φανταστείτε μια παπαρούνα στο πεζοδρόμιο της οδού Σταδίου. Κάτι τέτοιο…
