Το Γενάρη του 1938 ο Ναζίμ Χικμέτ συλλαμβάνεται με την κατηγορία ότι προέτρεπε τις Τούρκικες Ένοπλες Δυνάμεις σε εξέγερση. Καταδικάστηκε σε 28 χρόνια φυλακή. Μέσα στη φυλακή συνεχίζει να γράφει ποιήματα. Τα περισσότερα τα έστελνε σε γράμματα στην οικογένειά του ή στους φίλους του…
Σαν σήμερα, στις 6 του Απρίλη 1964, κυκλοφόρησε ο κύκλος τραγουδιών «Καταχνιά (κατοχή – αντίσταση – απελευθέρωση)», ένας από τους σημαντικότερους δίσκους στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού
Εκείνοι που ψηφίζουνε στο Ελ Σαλβαδόρ για το λαοπρόβλητο Πρόεδρο των ΗΠΑ Εκείνοι που εδώ δεν έχουνε πατρίδα ούτε θεό παρά μονάχα ένα αγρόκτημα και στο οποίο αγρόκτημα ήρθαν Αμερικάνοι να στήσουν κάτι φάμπρικες (Επειδή το Ελ Σαλβαδόρ του 1970 πολύ λίγο απέχει από την Ελλάδα του 2019, ενώ η αστική του τάξη καθόλου)
Ούτε νερό, ούτε φως, ούτε καν ένας χωματόδρομος χαραγμένος στη συνοικία τους. Κι είναι εργάτες. Χάνουν μεροκάματα, με τα πηγαινέλα στο Δημαρχείο. Η ευθύνη βλέπεις…Όταν είσαι Σύμβουλος του Εξωραϊστικού Συλλόγου της Άνω Νέας Κυψέλης, έχεις χρέος να νιαστείς να φτιάξει ο Δήμος, αυτά που γράφει το χαρτί…
Και στου βοδιού το κέρατο, βρωμιάρηδες να μπείτε απ’ την οργή των εργατών δεν θα απαλλαγείτε.
– Αν εμείς εδώ σηκώσουμε τα χέρια και το Κόμμα όξω πάψει να παλαίβει, τότε στον αιώνα τον άπαντα Επανάσταση δε γίνεται. Κίνημα χωρίς αισιοδοξία δε μπορεί να υπάρχει, αλλά και να πιστεύουμε πως ο Μεταξάς θα πέσει σε λίγες μέρες, μήνες το πολύ!…Αν προσέξατε, το μεγαλύτερο ποσοστό των δηλώσεων ανθρώπων αναλογεί στους υπεραισιόδοξους…
Ο Απρίλης είναι ο μήνας της. Ο μήνας που γεννήθηκε, ο μήνας που πέθανε. «θα πεθάνω μιαν αυγούλα μελαγχολική του Απρίλη» θα νιώσει στο ποίημά της «Σαν πεθάνω». Τον Απρίλη συναντάμε και στο ημερολόγιό της: «… Ο Απρίλης πεθαίνει μα μέσα μου δεν εννοεί να πεθάνει τίποτε!…»… «Ο μήνας που μου έδωκε τη ζωή κι ο μήνας που όταν μπη μου παίρνει κάθε ίχνος ζωής! Μια μελαγχολία χωρίς όρια με πνίγει»…
Ποτέ η Μαρία Πολυδούρη, που αγάπησε τόσο παράφορα τον Καρυωτάκη, δεν τον αγάπησε τόσο όσο πόνεσε για το χαμό του. Και δεν αντιπροσώπευε γι’ αυτήν έναν τυφλό έρωτα. Ήξερε τη ζωή, εγνώριζε τους ανθρώπους και τους άντρες. Κι όσο πιο πολύ γνώριζε και πλούταινε, τόσο κι ο ποιητής ανέβαινε στη συνείδησή της και γινότανε ασύγκριτος και αναντικατάστατος.
Γιατί δε γράφεις, Μεγάλε Ποιητή, κι ένα ποίημα, Που να γίνει σπαθί στα χέρια των σκλάβων… Να γίνει ρομφαία των φτωχών και των αδικημένων… Να γίνει κόκκινη σημαία κι εμβατήριο των προλετάριων όλου του κόσμου; Αν δεν τολμάς γι’ αυτά να γράψεις ή απαξιείς, τότε… δεν είσαι Ποιητής!
Σαν σήμερα, στις 29 του Μάρτη 2005, έφυγε από τη ζωή ο Μίλτος Σαχτούρης. Ο Σαχτούρης άφησε βαθύ το αποτύπωμά του στην ποίηση και μέσα από αυτή σε όλους όσους κοινωνούν με το έργο του. Ένας από τους καταλληλότερους να μιλήσουν για τον ποιητή Μίλτο Σαχτούρη, είναι ένας άλλος ποιητής, ο Γιώργος Κακουλίδης.
