«Συμπαραστεκόμαστε ενεργά στο λαό της Βενεζουέλας και στη νόμιμη κυβέρνησή του, καταδικάζουμε και καταγγέλλουμε τη νέα άγρια επίθεση του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ, της ΕΕ και των λακέδων τους –των αντιδραστικών λατινοαμερικανικών κυβερνήσεων του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών (ΟΑΚ)»
Η άγνωστη επιστολή του Καίσαρα Εμμανουήλ προς τον Νίκο Καββαδία, που γράφτηκε μετά την κυκλοφορία του γνωστού ποιήματος του δεύτερου «Γράμμα στον ποιητή Καίσαρα Εμμανουήλ», που μελοποιήθηκε από τον Δημήτρη Ζερβουδάκη.
«…Γεγονός πως φεύγουμε αδικαίωτοι Όμως οι δρόμοι καθόλου δεν τελειώνουν Τα οράματα θα συνεχίσουν την τροχιά τους κι οι εξεγέρσεις αλλεπάλληλες σαν τις εκρήξεις του άστρου της ημέρας αέναα θα ξεσπούν…»
Ένα διήγημα του Γιώργου Δ. Μπίμη
«Είναι θέλημα Θεού, ευλογημένοι Χριστιανοί και συντοπίτες μου, είναι θέλημα Κυρίου λέω – να λευτερωθούμε. Έχετε πίστη κι’ ακούτε τις εντολές του. Το κουμάντο του Αγώνα μας το πήρε στα χέρια του ο Κύριος». Να αυτός είναι παπάς! «Μα είσαι βέβαιος, πάτερ, ότι είναι ο Κύριος που χουγιάζει απ’ την κορφούλα;…
Ένα αφιέρωμα στον βραβευμένο μετά θάνατον ΕΠΟΝίτη Κωνσταντίνο Γιαννόπουλο, ο οποίο το βράδυ πριν την εκτέλεσή, γνωρίζοντας πως η ζωή του θα τερματιστεί στα εικοσιτέσσερά του χρόνια, θα γράψει το τελευταίο γράμμα στους γονείς του και το ποίημα, το «Τελευταίο Τραγούδι». Μια απαγγελία ιδιαιτέρως συγκινητική από τον 14χρονο Κωνσταντίνο Κοντοθάνο, εγγονό του ΕΠΟΝίτη και μετέπειτα διμοιρίτη, του αείμνηστου καπετάν Πέρδικα (Κωνσταντίνου Φράγκου).
Αντιστάθηκε στις υπερβολές του κυρίαρχου νατουραλισμού της εποχής του, ως ηγέτης μιας «νεορομαντικής επανάστασης». Η ταύτισή του με το ναζισμό κηλίδωσε ανεπανόρθωτα τη φήμη του, αποτέλεσε όμως και μια ακόμα απόδειξη πως ο φασισμός δεν είναι απλά θέμα «διαβάσματος» ή «παιδείας».
Έφυγε από τη ζωή μια από τις σημαντικότερες Ελληνίδες ποιήτριες και πεζογράφους, η Χανιώτισσα, αγωνίστρια της Εθνικής Αντίστασης Βικτωρία Θεοδώρου.
“…Οι φίλοι φυτεμένοι σ’ άγονα χώματα μες στον αργό τους θάνατο επιζούνε…”
Να φύγουν, αυτή να φύγει—αυτή ‘ταν η αιτία. Να φύγει αυτή—πληγώνεται η Κατερίνα του που τη βλέπει. Να ξαναβρεθούν οι δυο τους, με το μαγαζάκι τους, τον περίπατό τους της Κυριακής, να τη φορέσει κι η Κατερίνα την καινούργια ρόμπα που της αγόρασε… Και θα ξαναγίνουν όλα… Όλα, Κατερίνα, θα γίνουν. Όπως ήταν πρώτα. Και καλύτερα, θα το δεις… θα το δεις κι εσύ…
