“…Έτσι εκλεφτήκαν του Θεού οι παράδες,
κι η Εύα κάνει την πρώτην αμαρτία·
δε θυμώμαι σε πόσες κατοστάδες.
Και τα δέχθη κι’ ο Αδάμ, γιατ’ είχε χρεία.
Μα ένα έργο τόσο αχρείο και κακόποιο
ο Θιός το εκοίτα με το τηλεσκόπιο…”

Δύο ποιήματα του Γιώργου Δ. Μπίμη, από τη Συλλογή: «Μνήμες της Πέτρας και της Σιωπής»

Παρά την ασθενική της κράση, η Κλάρα Τσέτκιν όχι μόνο αρκετά χρόνια, αλλά τα γέμισε με αγώνες και μάχες για τη χειραφέτηση της γυναίκας και της εργατικής τάξης, ανήκοντας στις πρωτοπόρες εκείνες μορφές του γυναικείου κινήματος που διέκριναν την αξεδιάλυτη σχέση μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης

Το διήγημα «Η Τσάικα» είναι αφιερωμένο στην Σοβιετική Βαλεντίνα Τερεσκόβα, την πρώτη γυναίκα που πέταξε στο διάστημα. Γράφτηκε από τον Γιώργη Μωραΐτη στην απομόνωση της φυλακής στο Ιτζεδίν…

Η μεγαλοσύνη του Σικελιανού σαν υπεύθυνου πνευματικού ηγέτη και πατριώτη, εκδηλώθηκε σ’ όλες τις διαστάσεις της στα χρόνια της χιτλεροφασιστικής κατοχής. Ζώντας ανάμεσα στο λαό, ενστερνίζεται τα λαϊκά ιδανικά, παίρνει μέρος στον αγώνα για τη λευτεριά. Οργανώνεται με τους πρώτους διανοούμενους στο ΕΑΜ.

Ε, ω, μάγκες, που διαβάζετε και σας αρέσουν αυτά που λέει αυτός ο φίτσος εδώ και υποψιάζεστε ότι το Κόμμα έχει διαφορετική άποψη κι ίσως και να χαίρεστε που κάποιος του Κόμματος ξεφεύγει απ’ τη γραμμή και να του λέτε γι’ αυτό το ξεφευγιό κολακευτικά λόγια, ξέρετε κάτι; Είσαστε κόπανοι. Ή δεν καταλάβατε και δεν υπάρχει αντίθεση με τη γραμμή ή, εκεί που υπάρχει, και σίγουρα κάπου θα ‘κανα λάθος, εκεί θα είναι μια απ’ τις αδυναμίες του βιβλίου μου

Για ποια ελευθερία λοιπόν μιλάμε; Κώστας Καρυωτάκης και Μάρκος Αυγέρης, θα περιγράψουν με στίχους την διάσταση που αντιστοιχεί όχι στα λόγια μα στις πράξεις αυτών που, στο όνομα της ελευθερίας διαπράττουν τα μεγαλύτερα εγκλήματα…

Παίρνοντας αφορμή από αυτό το ποίημα του Βασίλη Ρώτα, που παρουσιάσαμε από τη στήλη του περιοδικού μας Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα, η Βαγγελιώ Καρακατσάνη μας έστειλε ένα δικό της, που με συγκίνηση δημοσιεύουμε.

“…Είλωτες μιας ζωής αλλότριας γινήκαμε
Σέρνοντας το βιός μας με κοφτές ανάσες
φοβούμενοι μη μας στερήσουν τη φυλακή μας.
Και πώς αναπνέει κανείς έξω από ένα κελί;…”

− Σιώπησες και δε μιλάς… γιατί;