Θεμελίωσε ουσιαστικά τη δημοτική γλώσσα ως εκφραστικό όργανο της νεοελληνικής λογοτεχνίας και συνέθεσε μια σειρά σπουδαίων ποιημάτων, ο ιδεαλισμός των ποιημάτων του βρίσκεται σε αντίστιξη προς τα προσωπικά του πάθη και τις
Με θολωμένα μάτια κοίταξες τον κόσμο για στερνή φορά. Λίγο πριν σε τυλίξουν οι σκιές κι η νύχτα, την ώρα που σου ‘διναν χολή πρόφτασες να αντικρίσεις τους γκρεμισμένους μαντρότοιχους των σπιτιών, το μόχτο του βιοπαλαιστή, το παράπονο του φυλακισμένου, τους τάφους των νεκροπόλεων, τους σταυρούς, τις πόρνες, τους ζητιάνους, τους πρόσφυγες που τριγυρνούν άσκοπα στους αδειανούς δρόμους κάθε πολιτείας, τα παιδιά με τα γαλάζια μάτια και τα βρώμικα ρούχα.
Ένα διήγημα του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν με «άρωμα» Ελλάδας, με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα παιδικού βιβλίου που συμπίπτει με την επέτειο γέννησης του μεγάλου Δανού παραμυθά.
Θεμελιωτής του νατουραλισμού στη λογοτεχνία, απεικόνισε τη ζωής της εργατικής τάξης αλλά και του κοινωνικού περιθωρίου. Επηρεασμένος από τον ουτοπικό σοσιαλισμό, αναδείχτηκε σε πρωταγωνιστή της υπεράσπισης του Εβραίου αξιωματικού Ντρέιφους, αντιμετωπίζοντας δικαστική δίωξη για την περίφημη επιστολή του “Κατηγορώ”.
Στις 2 του Απρίλη 1994 έφυγε από τη ζωή ο Κώστας Πουρναράς (Μπόσης), δάσκαλος και σπουδαίος λογοτέχνης, που στάθηκε στο πλευρό των αδικημένων και καταπιεσμένων, στρατεύτηκε στην υπόθεση του δίκιου τους και αφιέρωσε την ζωή και το έργο του στον αγώνα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους και την εξάλειψη των αιτιών που γεννούν την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Ξεκίνησε από την Κομμουνιστική Νεολαία, τα επόμενα χρόνια όμως ακολούθησε τη συχνή για ομότεχνους του πορεία αποστασιοποίησης από το σοσιαλιστικό καθεστώς. Αν και υποβάθμιζε την πολιτική διάσταση του έργου του, η ιδιότητα του “αντικαθεστωτικού συγγραφέα” έπαιξε σημαντικό ρόλο για την αποθέωση που γνώρισε κυρίως τις δεκαετίες ’70-’80.
Η σχέση της με την Κώστα Καρυωτάκη ήταν ευχή και κατάρα για την πρόσληψη της ποίησης της μετά το τέλος της πολύ σύντομης ζωής της.
Κι όταν σ’ έστησαν στον τοίχο δε δείλιασες. Έσφιγγες ακόμα μες στα χέρια σου εκείνο το κόκκινο γαρίφαλο του μέλλοντος…
Τραγούδησε τους μόχθους του λαού του, από τον οποίο κι ο ίδιος αναδείχθηκε, με ένα τεράστιο έργο, που σημαδεύτηκε από τις κοσμογονικές περιπέτειες του πρώτου τρίτου του 20ου αιώνα. Αν και από νωρίς συνδέθηκε με το επαναστατικό κίνημα, δίστασε αρχικά να συνταχθεί με την Οχτωβριανή Επανάσταση, αργότερα ωστόσο εξελίχθηκε στο κατεξοχήν λογοτεχνικό “πρόσωπο” της ΕΣΣΔ εντός κι εκτός χώρας.
Ήταν νύχτα 26 προς 27 του Μάρτη 1964, όταν βρέθηκε νεκρός στο κατάστρωμα του επιβατηγού «Κολοκοτρώνης», ο Φώτης Αγγουλές. Ο προλετάριος ποιητής ταξίδευε απ’ τη Χίο στον Πειραιά όταν ξεψύχησε, έχοντας στις τσέπες του μόλις είκοσι δραχμές και στην καρδιά του τον πόνο, τις αγωνίες και την ελπίδα για καλύτερες μέρες όλων των καταπιεσμένων κι αδικημένων της γης.