Ο Τσε αγαπούσε την ποίηση. Στο στρατιωτικό του σακίδιο κουβαλούσε πάντα ένα σημειωματάριο με στίχους των αγαπημένων του ποιητών, που τον συντρόφευαν στην ανάπαυλα της μάχης.
Κανένας δεν ήξερε τι ακριβώς θα γινότανε. Το μόνο που ήξεραν ήτανε πως το διπλανό σπίτι, ισόγειο κι αυτό, χαμηλό, πουλήθηκε. Και μάλιστα μοσχοπουλήθηκε. Ο νέος ιδιοκτήτης, ένας πολύ πλούσιος, θα το γκρέμιζε. Τι θάφτιαχνε ύστερα; Κανένας δεν ήξερε.
Τον Νοέμβρη του 1944 μια φωτογραφία που απεικονίζει μια νεαρή μαυροφορεμένη γυναίκα να κλαίει, προκαλεί αίσθηση στην αμερικανική κοινωνία. Λίγους μήνες πριν, στις 10 του Ιούνη 1944, στο Δίστομο Βοιωτίας είχε συντελεστεί από τους Γερμανούς ναζί καταχτητές μια ανείπωτη θηριωδία, που δύσκολο να βρεθεί όμοιά της…
Μια ιστορία αφιερωμένη στα 2 χρόνια της “Κατιούσα”, από τη λογοτέχνη Βαγγελιώ Καρακατσάνη
Σήμερα η πραγματικότητα όσο πλαταίνει μεγαλώνει την πληγή των λυπημένων.
Τον Κ. τον γνώριζα πολύ καλά. Ήταν πασίγνωστος βασανιστής, αστυνόμος στη διάρκεια της χούντας, υπεύθυνος του «Γραφείου Πνευματικής Κινήσεως», αστυνομία σκέψης δηλαδή. Πριν τη δικτατορία η κυβέρνηση της Ενώσεως Κέντρου τον μετέθεσε δυσμενώς στην Κέρκυρα. Τρεις μέρες μετά το πραξικόπημα επανήλθε στη Γενική Ασφάλεια στην Αθήνα. Ήταν σκληρός ακροδεξιάς, βίαιος, με ελαφρά γκρίζους τότε κροτάφους, γύρω στα σαράντα.
Ο Ναζίμ Χικμέτ πέθανε προσπαθώντας να εξηγήσει με την στρατευμένη του τέχνη εκείνο το πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο, το μικρόκοσμο που αλυσοδένει τους ανθρώπους και δεν τους επιτρέπει να βαδίζουν μπροστά. Πέθανε σαν σήμερα αλλά με την ποίησή του κατάφερε να ανοίξει τη πόρτα της αθανασίας.
“…το καλοκαίρι μύρισε· προσμένουν οι αμμουδιές και τα πριάρια,
πριν έμπεις, άθεη χειμωνιά, να γίνουν εκκλησιές· οι ερωτεμένοι λειτουργοί και τα φιλιά τροπάρια.”
«Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά…». Το τραγούδι «Εμένα οι φίλοι μου», σε στίχους Κατερίνας Γώγου «γεννήθηκε» μέσα από τη συνεργασία του συνθέτη Νίκου Μαϊντά με τους Magic de Spell, κι έκτοτε γνώρισε αρκετές διασκευές.
Βαθιά προοδευτικός, ο σημαντικός Αμερικανός ποιητής Γουόλτ Γουίτμαν, έγινε ευρύτερα γνωστός στο ελληνικό κοινό, όπως κι ένα από τα πιο γνωστά ποιήματά του, το «Καπετάνιε! Ω Kαπετάνιε μου!» (O Captain! My Captain!) μετά την προβολή της ταινίας Dead Poets Society (ελληνικός τίτλος: Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών).
