«Σοβιετικές γνωριμίες» τιτλοφορείται το πρώτο βιβλίο του Μήτσου Αλεξανδρόπουλου που εκδόθηκε το 1954 από τις ΠΛΕ. Περιέχει πέντε διηγήματα τα οποία συνθέτουν έναν ύμνο στο σοβιετικό άνθρωπο. Μέσα σε παρένθεση αναφέρεται και το ψευδώνυμό του, Σφυρής.
“Και να που φτάσαμε εδώ χωρίς αποσκευές μα μ’ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι…”
Το πρόσωπό της φωτίστηκε και πάλι… Τα μάτια της έλαμψαν από περηφάνια… Όχι, το εγγονάκι της δεν το λένε Θησέα… Κοριτσάκι είναι κι έχει τ’ όνομά της! Ελπίδα τη λένε, Ε λ π ί δ α!…
– Μπάνχοφ. Βιάστηκε να πει ο μετανάστης. – Τι είναι αυτό; Απάντησε ειρωνικά ο εισπράχτορας. – Μπάνχοφ, ξανάπε ο μετανάστης. – Δεν ξέρω κανένα «Μπάνχοφ», είπε ο εισπράχτορας κοροϊδευτικά και μιμούμενος την κακή προφορά του ξένου. Μια ομάδα νεαρών με πέτσινα μαύρα σακάκια χασκογελούσαν με τη συζήτηση…
Από αύριο και για πάντα πάνω σ’ αυτή τη γη εμείς οι άνθρωποι Δεν θα ξέρουμε άλλο βάρος εξόν αυτό της ευτυχίας
Τέσσερα ποιήματα του Αλέκου Παναγούλη που γράφτηκαν στην απομόνωση.
Το μισογκρεμισμένο από τη μάχη σπίτι ονομάστηκε «Κάστρο του Υμηττού» και η ηρωική θυσία των τριών ΕΠΟΝιτών ενέπνευσε την ποιήτρια της Εθνικής μας Αντίστασης Σοφία Μαυροειδή – Παπαδάκη, δέκα μέρες μετά τη θυσία τους, να γράψει το παρακάτω ποίημα…
Από το ένα μέρος η κουρασμένη σκέψη που όλα τα ξέρει μάταια κι ανώφελα, κι από το άλλο η ευαίσθητη ψυχή που είδε το φριχτό θέαμα της ζωής και δεν μπορεί να βαστάξει κ’ έσπασε. Δεν έσπασε ολότελα, λύγισε…
Μιά χαρά σαν αυτή που γειτονεύει με τις Κυριακές.
«…Θεριά οι άνθρωποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν. Δεν είναι αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής. Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν…»
