“Κι αν πειναλέοι γυρνάμε ολημερίς, κι αν ξενυχτούμε κάτου απ’ τα γεφύρια, επέσαμε θύματα εξιλαστήρια του “περιβάλλοντος”, της “εποχής”.”
Ένα φορτίο αβάσταχτης ζωής κυλά ανέμελα στον αθέριστο κάμπο αναζητώντας την αιώνια θάλασσα…
Κόντευα να τελειώσω το δημοτικό και δεν ήξερα πώς έρχονται τα παιδιά στον κόσμο. Στις συζητήσεις που κάναμε με τ’ άλλα παιδιά της ηλικίας μου, που κι εκείνα ζούσαν στο ίδιο σκοτάδι, είχαμε καταλήξει ότι οι γυναίκες γεννάνε από τον αφαλό. Τη συμμετοχή του άντρα ούτε που την υποψιαζόμαστε.
“Μα όσες άγριες κι αν ήρθαν τρικυμίες – δεν επνίγη! μήτε οχτροί το νικήσαν, μήτε ψεύτικοι φίλοι. …………………. Το ταξίδι μεγάλο και μακριά το λιμάνι μα σοφό το καράβι και τη ρότα δε χάνει…”
Πεζογράφος και ποιητής, συγγραφέας πολλών πολυδιαβασμένων βιβλίων, ο Μενέλαος Λουντέμης διώχτηκε σκληρά για τις ιδέες του, φυλακίστηκε, εξορίστηκε για χρόνια και γνώρισε την αναγκαστική πολιτική προσφυγιά. Τα βιώματά του αποτυπώνονται στα έργα του.
“Εγώ γεμάτος έρωτα. Εσύ χαρές γεμάτη…” – Τρία ερωτικά ποιήματα του Ρήγα Γκόλφη
Για τους δολοφόνους της πατρίδας μου, για τους δεσμοφύλακες της πατρίδας μου, για τους χλευαστές της πατρίδας μου, θέλω το μίσος του Λένιν, θέλω τη γροθιά του Λένιν, θέλω το μπαρούτι του Λένιν.
Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών η ποιήτρια και μεταφράστρια Κατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ.
Αυτοί οι στίχοι εμφανίστηκαν σ’ ένα λογοτεχνικό περιοδικό του Βερολίνου το 1841. Συγγραφέας τους ήταν ο νεαρός Καρλ Μαρξ. Πολλά χρόνια θα πέρναγαν ώσπου να θεμελιώσει την επιστημονική θεωρία του για την κοινωνική ανανέωση του κόσμου…
Κι ως ανοίγω τα παντζούρια, φτερουγώντας όλο φούρια, Μεγαλόπρεπο κοράκι μπαίνει σαν αρχαία γητειά. Δίχως διόλου να διστάζει, δίχως να με λογαριάζει, Στην εξώθυρα κουρνιάζει με ύφος λόρδου, με αρχοντιά, Σε μια προτομή Παλλάδας, κούρνιασε όλο αρχοντιά, Κούρνιασε κι αυτό ήταν πια.
