Κι εγώ θα τής έλεγα τη στερεότυπη φράση τού Baudelaire ότι “τα θέλγητρα τής φρίκης δε μεθάνε παρά τούς δυνατούς” κι ότι αν μπορούσα θα γέμιζα το παλιό μου κείνο κελί με πίνακες του Βίρστ για να ζω σε μια ατμόσφαιρα φρίκης. Κι ότι αν δεν το ’κανα είναι γιατί δεν ήθελα να στερηθώ τη συντροφιά της…
Ένα συγκλονιστικό έργο της παγκόσμιας ποίησης· ένα αριστούργημα της ποίησης διαμαρτυρίας (Μπριτάνικα)· από τα πιο δυνατά και αποτελεσματικά που έχει δώσει η πολιτική ποίηση στη Λατινική Αμερική (Μ. Μπενεδέτι). «Κοπιάστε λοιπόν εσείς, βρομερή γλίτσα των μορφινομανών· και το αίμα σας θα βάψει τον τρούλο του περίφημου Λευκού Οίκου σας, αυτού του άντρου όπου σχεδιάζετε τα εγκλήματά σας». (Το Πρώτο Μανιφέστο του Σαντίνο, 1 Ιουλίου 1927)
“Φίλε… αν χάθηκε τ’ όνειρό μου μην τρομάζεις, μα ν’ αντιστέκεσαι, να τρέχεις, να φωνάζεις…”
“…Εσείς μοχθείτε να θεμελιώσετε τον πλούτο και τη χλιδή πάνω σε τούτη την αμμώδη ακτή κι εγώ λιμπίζομαι να ζήσω την αιωνιότητα της εύθραυστης στιγμής, τη ριπή του χρόνου που διαβαίνει γοργά και χάνεται μαζί με τον αγέρα…”
Δύο ποιήματα του Στρατή Γαλιάτσου
Γνωρίσαμε την Ρίτα Μπούμη – Παπά μέσα από το ποιητικό της έργο και δεν κρύβουμε την έκπληξή μας όταν έπεσε στην αντίληψή μας μια δική της συλλογή διηγημάτων, ένα από τα οποία μοιράζεται σήμερα η στήλη με τους αναγνώστες της. Αν νοιώσατε κι εσείς την ίδια έκπληξη, τότε σίγουρα θα βρείτε τη συνέχεια συναρπαστική…
“…Θα επιμένεις στη ζωή. Ίσως τούτο να μην είναι τύχη καλή για σε. Υποχρέωσή σου όμως είναι, για πείσμα του εχθρού, να ζεις έστω και μια μέρα παραπάνω…”
Από την αρχαιότητα μέχρι και τον Επιτάφιο του Γιάννη Ρίτσου.
“Γιε μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου, καρδούλα της καρδιάς μου, Πουλάκι της φτωχειάς αυλής, ανθέ της ερημιάς μου…”
Είναι τόσο δυνατή η οσμή του φόβου στους ανθρώπους, ώστε χαλάει την ευωδιά της νοτισμένης γης, των φυτών και των δέντρων, των βρύων, των μούρων και των μανιταριών που ο άνεμος μου φέρνει απ’ το πυκνό δάσος.
