Ο Κ. Βάρναλης, “αν και ασχολήθηκε και διέπρεψε ως μελετητής, μεταφραστής και κριτικός, ιδιαίτερα του αρχαίου ελληνικού δραματολογίου, παρατηρούμε ότι δεν ασχολήθηκε πιο επισταμένα με τη δραματουργική παραγωγή, παρ’ όλο που διέθετε και την τέχνη και την τεχνική του δράματος” – Κείμενο του διακεκριμένου παιδαγωγού και συγγραφέα Θανάση Ν. Καραγιάννη
Ένα ποίημα του Ισίδωρου Καρδερίνη
“Τ’ άρματά μας ζωστήκαμε πάλι, στης τιμής για να βγούμε το δρόμο…” Ο κομμουνιστής Γάλλος ποιητής και συγγραφέας Ανρί Μπασίς βρέθηκε τον Ιούνη του 1949, μαζί με τον Πωλ Ελυάρ, ανάμεσα στους μαχητές και τις μαχήτριες του ΔΣΕ στο Γράμμο.
Πώς να χωρέσεις στο μικρό σονέτο Τσε Γκεβάρα;
“Δεν ζηλεύω τις λέξεις σου ζηλεύω τον χρόνο που πλάθει την ανάσα…”
«Χαίρομαι που καταλάβατε γιατί σας δώσαμε τα όπλα. Για να σκοτώνετε. Να σκοτώνετε τους εχθρούς της πατρίδος και όποιον σάς πειράξει την αδελφή. Δε φαντάζομαι να είναι κανείς που να μην πήρε ακόμα όπλο»
“…Γίνεται ο σεισμός που ταράζει τα θεμέλια, Μιας πολυκατοικίας που τα υπόγεια ζητάνε λίγη θέα. Γίνεται σύνθημα γραμμένο σε τοίχο κατάλευκο Capitalism means I can’t breathe…”
Σε μια εποχή αντιποιητική και μια κοινωνία επιφυλαχτική και απομακρυσμένη από αυτό το είδος ποίησης, το ποιητικό δοκίμιο «Σπιναλόγκα, Βωμός και Ασκληπιείο», της Μαριάνθης Αλειφεροπούλου – Χαλβατζή, έρχεται να καταδείξει ότι δεν έχει σπάσει η αλυσίδα των σημαντικών πνευματικών ανθρώπων και δημιουργών.
Το ποίημα «Μαύρε Αδελφέ μου» που έγραψε ο Ναζίμ Χικμέτ για τον βαρύτονο Πόλ Ρόμπσον, μελοποίησε και τραγούδησε ο Αδαμάντιος Αναστασιάδης, με την Αδαμαντία Πιλισσά, στη μνήμη του δολοφονημένου από αστυνομικούς Τζόρτζ Φλόιντ.
“…Ίσως, τώρα, δεν θα υπάρξει μνημείο για σας Παρά μονάχα μέσα στις καρδιές μας Ίσως τα σώματά σας να χαθούν σε κάποιον βάλτο Ή σε φυλακισμένο μνήμα ή στου κεραμέα τον κάμπο Ή στα ποτάμια όπου πνιγήκατε όπως ο Leibknecht…”