Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι – ΚΑΙ ΤΩΡΑ, ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΜΕΡΙΚΕΣ!

Φτάνει πια! Πέρυσι είχατε ανάγκη από την κίτρινη μπλούζα (εσείς ακριβώς, όχι εγώ), είχατε ανάγκη από ξεσπάσματα, όπου η ποιητική σκέψη επιβεβαιώνει την ορθότητά της με τα συντρίμμια της καράφας πάνω στη σκηνή, αλλιώτικα εσείς, το κοινό, δεν είχατε σκαλοπάτι για να περάσετε, υγιείς και ήρεμοι, στο εκκωφαντικό κροτάλισμα του σήμερα. Πολλά προικισμένα με ταλέντο χέρια δούλεψαν για να πλάσουν, ωραίο και τρομερό, το πρόσωπο της τωρινής Ρωσίας, μα για κοιτάξτε καλά, θα δείτε και τα αποτυπώματα απ’ τα δικά μας δάχτυλα.

Είναι αλήθεια πως είχαμε πολλά κόλπα μόνο για να ξαφνιάζουμε τους αστούς.

Μα αυτό δεν ήταν παρά αντίδραση στη διάθεσή τους να εξοντώσουν εμάς, και συνεπώς και καθετί το νεανικό.

Τι έγινε; Σκεφτείτε μόνο όλη τη μανία, όλη τη φρικαλεότητα της ύπαρξής μας: καμιά δεκαριά ονειροπαρμένοι προβλέπουν, από κάποια διαβολική διαίσθηση, ότι η σημερινή γαλήνη δεν είναι παρά ένα παράλογο πρόγευμα πάνω σε μια αναμμένη μπαρουταποθήκη (γιατί είναι γεγονός ότι ο Β. Χλέμπνικοφ τό ’γράψε πεντακάθαρα πριν από δυο χρόνια, ότι το 1915 οι άνθρωποι θα αρχίσουν πόλεμο και θα γίνουν μάρτυρες της κατάρρευσης κρατών, είναι γεγονός ότι εγώ τον περασμένο χρόνο, εγώ, στην τραγωδία μου που παίχτηκε στην Πετρούπολη, στο Θέατρο Κομισαρζέφσκαγια, έδειξα ακριβώς αυτήν την ανταρσία των πραγμάτων που σήμερα παρατηρεί ο Ουέλς)· ξελαρυγγίζονται υστερικά γι’ αυτό το πράγμα, και σε απάντηση έρχεται ένας καλοθρεμμένος γεροντικός καγχασμός: «Να γράφετε για τα τριαντάφυλλα, για τα αηδόνια, για τις γυναίκες… Διαβάστε λιγάκι Μπριούσοφ…».

Τώρα δεν μπορούν να υπάρχουν άνθρωποι που να μη μας καταλαβαίνουν!

Σε ποιον μπορεί να φανεί θολή η γλώσσα του λυρικού Λίφσιτς (θαρρώ πως είναι τώρα τραυματίας από μια μάχη στην Αυστρία), όταν η ζωή μας έχει συνηθίσει στα χαδιάρικα φίδια της γλώσσας των διπλωματών;

Σε ποιον μπορεί να φανεί παράξενος ο δικός μου λόγος, χτυπητός, σφιχτός, αφού τώρα μόνο μια τέτοια γλώσσα χρειάζεται, αφού δεν είναι δυνατό, μα και δεν υπάρχει ο χρόνος, να σας κουβαλούμε τη σημερινή, γεμάτη από εκρήξεις, ζωή μέσα στις ήρεμες, μακρόσυρτες, μαθητικές περιόδους του Γκόγκολ;

Τώρα η ζωή μας έχει υιοθετήσει. Δεν υπάρχει φόβος. Τώρα θα σας δείχνουμε καθημερινά ότι κάτω από τις κίτρινες μπλούζες των γελωτοποιών κρύβονταν τα κορμιά γερών αθλητών, που τους χρειάζεστε, σαν μαχητές. Θα κάνουμε έτσι που να μην τολμήσει πια κανείς να χύνει στα βούκινά μας το νερό της δυσπιστίας.

Και ο καθένας σας, σφυρηλατώντας απ’ το ατσάλι της καρδιάς του το μαχαίρι του στίχου, ας φωνάξει σαν τον Χλέμπνικοφ:

Σήμερα πάλι βάζω μπρος

για τη ζωή, την πιάτσα, το παζάρι,

και τα τραγούδια μου στρατός

που την παλίρροια της πιάτσας θα κοντράρει.

(1914)

Πηγή: Ποίηση και Επανάσταση, Αντ. Βογιάζος, εκδ. Θεμέλιο, σελ. 34-5.

Επιμέλεια: Παναγιώτης Μανιάτης