Είναι τα παιδιά που γράφουν τη δική τους ιστορία…

Θυμίζει πολύ, αυτή η φωτογραφία, την αγωνιώδη έκκληση των φοιτητών του 1973 που μέσα από τη φωνή του Δημήτρη Παπαχρήστου έλεγαν: «Είμαστε άοπλοι. Είμαστε άοπλοι. Είμαστε άοπλοι. Αδέρφια μας στρατιώτες, δεν θα σηκώσετε όπλο. Δεν θα σηκώσετε και δεν θα πυροβολήσετε. Δεν θα σκοτώσετε τα αδέρφια σας. Πώς είναι δυνατόν να πυροβολήσετε τα αδέρφια σας, να χυθεί ελληνικό αίμα;». 

Και η ιστορία κάνει τους κύκλους της και επαναλαμβάνεται. Κι όπως τότε δεν εισακούστηκαν, ούτε και τώρα οι εκκλήσεις τους ακούγονται. Τη στιγμή που «κίτρινοι» δημοσιογράφοι βραβεύονται από τους επίσημους θεσμούς, το αίμα εξακολουθεί να χύνεται στο ΑΠΘ, φοιτητές να συλλαμβάνονται αμέσως μετά τα επεισόδια από ασφαλίτες και άντρες της ΟΠΚΕ ντυμένους πολιτικά, τα ΜΑΤ να αλωνίζουν κυριολεκτικά εντός της σχολής και να προσπαθούν με την πανεύκολη πλέον για αυτούς χρήση βίας, αφού οι εντολές είναι ξεκάθαρες και η ατιμωρησία τους δεδομένη, να φιμώσουν οποιαδήποτε μορφή αντίστασης των φοιτητών. Αυτών των παιδιών που πριν λίγα χρόνια έδιναν τη μάχη που την επόμενη εβδομάδα θα δώσουν οι χιλιάδες υποψήφιοι των πανελλαδικών. Αυτών των παιδιών που έχουν περάσει από τα μετερίζια πολλών εξετάσεων και εξεταστικών και που δεν είναι που δεν αγαπούν την επιστήμη για την οποία βρέθηκαν στις σχολές τους, αλλά που αγαπούν και οραματίζονται επίσης μια πιο δίκαιη ζωή, ένα πιο δημοκρατικό μέλλον. Είναι που πριν λίγα χρόνια ενηλικιώθηκαν και θέλουν εκτός από φοιτητές να είναι ταυτόχρονα και τα πολιτικά υποκείμενα μιας ιστορίας που γράφεται πλέον από τους ίδιους. Που θέλουν να αφήσουν το αποτύπωμά τους σε αυτή, τα δικά τους χνάρια, και πάνω σε αυτά να βαδίσουν και οι επόμενες γενιές. Είναι τα παιδιά που αντιλαμβάνονται ότι η δημοκρατία κινδυνεύει άμεσα να καταβαραθρωθεί μέσα στις σχολές τους, αλλά και έξω από αυτές από σάπιες εξουσιαστικές δομές που βαφτίζουν «σχέδιο βιβλιοθήκης» την ωμή χρήση βίας , που στοχεύουν στη διάλυση των φοιτητικών παρατάξεων μετά την πανωλεθρία των αγαπημένων τους παιδιών της ΔΑΠ ΝΔΦΚ. 

Είναι τα παιδιά που στέλνουν ένα ηχηρό μήνυμα σε μια κοινωνία που δεν τους παρέδωσε και ό,τι καλύτερο για να στήσουν τα θεμέλια μια ζωής χωρίς ταξικές διακρίσεις, μιας δίκαιης κοινωνίας χωρίς ταξικούς φραγμούς.Είναι τα παιδιά που αξίζουν την αμέριστη συμπαράστασή μας και τον σεβασμό μας.

Είναι τα παιδιά που μας διδάσκουν…