Ξημέρωσε χτες

Και έτσι όπως διαλύονται οι αστικοί σου μύθοι
καίγονται στο προαύλιο οι όμορφες ιδέες,
έρχεσαι αντιμέτωπος με το ραβδούχο Σκύθη,
οι γύψινες οι μέθοδοι, τώρα φαντάζουν νέες.

Όλα τα χρόνια στη σκιά, έφευγαν οι ανθρώποι,
κιτρινισμένα γράμματα, βιβλία πεταμένα.
Μ’ άγριες διαθέσεις ήρθανε, τσούρμο οι ξυλοκόποι
και κόψανε και τα χλωρά, μαζί με τα καμένα.

Από το θάνατο αυτό τώρα ποιός θα κερδίσει,
που ανυπόφορη η ζωή, γυρνάει μεσ’ τους δρόμους;
Ψάχνει μια ήσυχη γωνιά, εκεί να ξενυχτίσει,
ανέστια κι ευάλωτη, ξερνάει τρομονόμους.

Ότι δεν είπες έρχεται, τα βράδια σε στοιχειώνει,
οι λέξεις περιμένουνε στην άκρη από τη γλώσσα.
Μα τώρα χρόνια και μαλλιά, τα ‘χει σκεπάσει χιόνι,
η άμμος τώρα σώνεται κι εσύ δεν είπες τόσα.

Μπορούνε πράγματι να πουν πως ήρθαν και νικήσαν,
αφού καρπίζει ακόμα εδώ του μίσους τους ο σπόρος.
Αυτοί που θέλανε να πουν, ποτέ τους δε μιλήσαν
και πάνω σ’ όλους έπεσε, ασήκωτος ο φόρος.

Ύπουλα ξαναφύτρωσε νέα τάξη πραγμάτων,
για όλα χρειαζότανε μόνο η ανοχή σου..
Δεν ενοχλείσαι τώρα πια στη θέα των πτωμάτων,
ο θάνατος που έτρεμες, ήρθε με τη σιωπή σου.

Άρης Κωνσταντίνου