“Εκεί που σβήνει το φεγγάρι, ένα παιδί αιμορραγεί, Χριστέ μου, κάνε μου τη χάρη, να γιάνεις τούτη την πληγή…”
“Σκέψου και ψάξε να βρεις τις αιτίες που σ’ έκαναν ο καθημερινός να γίνεσαι της ελπίδας προσκυνητής και όχι κυρίαρχός της…”
“…κρύβω μέσα μου ένα παιδί που δεν δέχεται πως μπορεί να γελάω όταν την ίδια στιγμή κάποιος κλαίει…”
«Σηκωθείτε και βροντήξτε Με ορμή και με φωτιά Κόψτε, κάψτε και θερίστε Την τυράννια, την ψευτιά
Προλετάριοι και χωριάτες Στα χωράφια και στις στράτες»
“…αλλά των εκατοντάδων το αίμα δεν ξεχνιέται, ούτε ο πόνος σβήνει οι νεκροί μιλάνε, πάντα μιλάνε με της σιωπής τους τη φωνή την Ιστορία με το αίμα τους τη γράφουν σ’ όλες τις εποχές τη γράφουν…”
“Γι’ αυτό όση τρικυμία κι αν σηκωθεί στον τόπο αυτό δεν θα ξεράσει τους φελλούς στις άκρες…”
Πιο βαθιά κάτω απ’ το χώμα και τα άσπρα μνήματα οι σεμνές μορφές των συντρόφων τα Σάββατα των ψυχών απαγγέλουν τη Διεθνή: «Της πείνας σκλάβοι, εμπρός, εμπρός…»
“Τη σκέψη αρμάτωσε με νου και γνώση, την πείρα των παλιών κάνε μυστρί κι από την ήττα κάνε να πυργώσει νίκη περήφανη τρανή…”
“Ράγισαν τα θεμέλια με των λέξεων την ορμή να πέσει το τρισάθλιο εποικοδόμημα Ομπρός, να γκρεμιστεί Ράγισαν με τις λέξεις τα θεμέλια…”
“Πολιπλόκαμος Δράκοντας, με χίλια Μύρια κεφάλια αχόρταγα, αιμοβόρα, Και με γαμψόνυχα χέρια πληθώρα, Που της γης εκμυζώντας τα βασίλεια Μαραίνει τη ζωή και μες στ’ ανήλια Τα δικά του την πάει τα κοσμοφτόρα…”