Στρατής Γαλιάτσος: Η ακινησία των πραγμάτων στο κεφάλι κατοικεί

Η Ακινησία Των Πραγμάτων

Στο Κεφάλι Κατοικεί

Ι

Τ’ ακίνητά σου
η γυναίκα σου η επίσημη
και η δεύτερη η ανεπίσημη
και οι κρυφές οι άλλες
στις οθόνες σταυρωμένες
Γιατί να επικαλούμαι το θράσος σου
τον δικό σου κόσμο – ομοίωμά σου –
το παμφάγο “εγώ” μονάχα σ’ εμπνέει
Ακίνητα θέλεις τα πράγματα
σαν τ’ ακίνητά σου.

ΙΙ

Σκάβω τον κήπο και φυτεύω
Άνοιξη με πολλά χρώματα
κι άρρωστος καθώς είσαι
σε πηγαίνω στο παράθυρο να δεις
του κήπου τις ομορφιές
Τα ξερά κλαδιά και χόρτα
αναζητάς – τα είχες συνηθίσει –
Τώρα ο κήπος σου για σένα
ξένος τόπος είναι
παράξενα φέρεσαι
σαν να φοβάσαι την ομορφιά.

ΙII

Ένα λευκόφτενο βότσαλο στην ακτή
χρόνια περιμένει κάποιο χέρι
επιδέξια να το πετάξει
στην επιφάνεια της θάλασσας
να χαρεί λίγο το παιχνίδι της
και ηρωικά στο βυθό της να βουλιάξει
να σμίξει με τη βρεγμένη άμμο
προτού απ’ τον ήλιο, τον άνεμο
τις πατημασιές περαστικών
και το ίδιο άμμος γίνει
Ελπίζει, πάντα ελπίζει
κάποιο χέρι να βρεθεί
Ανάλαφρος ξύπνησα
και παίρνω τον δρόμο
για εκείνην την ακτή
μήπως εκείνο το βότσαλο βρω.

IV

– Όλα σου δίνω, τα πουλιά τ’ ουρανού
όλα τα χρώματα της φύσης
της θάλασσας την αύρα
όλα του βουνού τ’ απόμακρα μονοπάτια
Σου δίνω και του εργοστάσιου τα κλειδιά
όλοι οι συνάδελφοι σαν ένας
και τα μέσα παραγωγής δικά σας
– Άφησέ με στην ησυχία μου
Κάθε πρωί, κάθε βράδυ
από τον ίδιο δρόμο φεύγω
και επιστρέφω σπίτι μου
από τον ίδιον ακριβώς δρόμο.

V

Δεν αλλάζουν τα πράγματα
ακούς παντού, όπου κι αν πας
Αλλά η ακινησία των πραγμάτων
στο κεφάλι κατοικεί
Σκέψου και ψάξε να βρεις
τις αιτίες που σ’ έκαναν
ο καθημερινός να γίνεσαι
της ελπίδας προσκυνητής
και όχι κυρίαρχός της.

VI

Τα όμορφα δειλινά δεν μου αρέσουν
θέλω τα δειλινά τα λιγότερο ωραία
την λιγότερο όμορφη ήττα της ημέρας
Η ανατολή μ’ αρέσει
κι ας μην είναι όμορφη
όπως το ηλιοβασίλεμα
Το χαμόγελο του νεογέννητου
πώς να τ’ αρνηθώ
ή έστω το κλάμα του!

Στρατής Γαλιάτσος

Εικόνα: Σκεπτόμενη φιγούρα (λεπτομέρεια) του Νίκου Χατζηκυριάκου – Γκίκα