Ο Ρίτσος «επέ-ζησε» σε τούτο το νησί από τον Οκτώβριο του 1948 ως τον Ιανουάριο του 1949. Φωτογραφίες του Ρενέ Βενού με τοπία της Λήμνου, εμπνευσμένες από το έργο του μεγάλου μας ποιητή Γιάννη Ρίτσου.

Έχουμε τον ελάχιστο
κοινό παρονομαστή
είμαστε εμπορεύματα
γυμνή εργασία
ζωντανή εργασία

“…Έτσι εκλεφτήκαν του Θεού οι παράδες,
κι η Εύα κάνει την πρώτην αμαρτία·
δε θυμώμαι σε πόσες κατοστάδες.
Και τα δέχθη κι’ ο Αδάμ, γιατ’ είχε χρεία.
Μα ένα έργο τόσο αχρείο και κακόποιο
ο Θιός το εκοίτα με το τηλεσκόπιο…”

Δύο ποιήματα του Γιώργου Δ. Μπίμη, από τη Συλλογή: «Μνήμες της Πέτρας και της Σιωπής»

Για ποια ελευθερία λοιπόν μιλάμε; Κώστας Καρυωτάκης και Μάρκος Αυγέρης, θα περιγράψουν με στίχους την διάσταση που αντιστοιχεί όχι στα λόγια μα στις πράξεις αυτών που, στο όνομα της ελευθερίας διαπράττουν τα μεγαλύτερα εγκλήματα…

Παίρνοντας αφορμή από αυτό το ποίημα του Βασίλη Ρώτα, που παρουσιάσαμε από τη στήλη του περιοδικού μας Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα, η Βαγγελιώ Καρακατσάνη μας έστειλε ένα δικό της, που με συγκίνηση δημοσιεύουμε.

“…Είλωτες μιας ζωής αλλότριας γινήκαμε
Σέρνοντας το βιός μας με κοφτές ανάσες
φοβούμενοι μη μας στερήσουν τη φυλακή μας.
Και πώς αναπνέει κανείς έξω από ένα κελί;…”

− Σιώπησες και δε μιλάς… γιατί;

Ο Τσε αγαπούσε την ποίηση. Στο στρατιωτικό του σακίδιο κουβαλούσε πάντα ένα σημειωματάριο με στίχους των αγαπημένων του ποιητών, που τον συντρόφευαν στην ανάπαυλα της μάχης.

Τον Νοέμβρη του 1944 μια φωτογραφία που απεικονίζει μια νεαρή μαυροφορεμένη γυναίκα να κλαίει, προκαλεί αίσθηση στην αμερικανική κοινωνία. Λίγους μήνες πριν, στις 10 του Ιούνη 1944, στο Δίστομο Βοιωτίας είχε συντελεστεί από τους Γερμανούς ναζί καταχτητές μια ανείπωτη θηριωδία, που δύσκολο να βρεθεί όμοιά της…